Μέχρι τώρα που γράφω (που είναι πολύ πιο νωρίς από τώρα που διαβάζετε) δεν έχω ακούσει τίποτα για νέα επιθεση των γνωστών ταγμάτων εφόδου στο σπίτι του Σταύρου του Θεοδωράκη μετά τη συνέντευξη που πήρε από τον σύντροφο μπρόεδρο. Και είμαι σίγουρος ότι δεν θ’ ακούσω... Αυτός άλλωστε είναι ο μοναδικός τρόπος να γίνει απολύτως σαφές το από ποιον έχει δικαίωμα να παίρνει συνέντευξη ένας δημοσιογράφος και από ποιον όχι.
σαββόπουλος (ο )
1. αυτός που έχει το θάρρος της γνώμης του «νομίζω ότι όσοι σχολιάζουν δημοσίως την επικαιρότητα και παίρνουν θέση στα σημαντικά γεγονότα πρέπει να είναι σαββόπουλοι, να παίρνουν θέση στις εκλογές και να μην κάνουν τις πάπιες όσο βολικά κι αν είναι τα κουάκ τους» 2. αυτός που εξοργίζει τον αυτοαποκαλούμενο... προοδευτικό κόσμο «κάθε άνθρωπος που προσπαθεί να μιλήσει λογικά και ώριμα γίνεται αναπόφευκτα σαββόπουλος»
Ούτε επιχειρήματα, αλλά ούτε και ήθος
Δεν συμπαθώ ιδιαιτέρως τους συμπολίτες που σχολιάζουν, κρίνουν και παίρνουν θέση όπου είναι βολικό και όπου δεν είναι χαζεύουν τα σχήματα που κάνουν τα συννεφάκια στον ουρανό. Δεν συμπαθώ ιδιαιτέρως τους πολτικοποιημένους δημοσιολογούντες που μας κρατούν ενήμερους για κάθε θέση τους πλην της ψήφου. Γι’ αυτό μου άρεσε που ο Διονύσης Σαββόπουλος, χωρίς να έχει να περιμένει τίποτα και ταυτοχρόνως αδιαφορώντας για το ποιον θα δυσαρεστήσει, πήρε θέση και είπε ευθέως ότι ελπίζει σε αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Εξοργίζοντας φυσικά τους συντρόφους. Οχι τόσο για την τοποθέτησή του, που μάλλον δεν εκπλήσσει κανέναν, όσο για την ευγένεια με την οποία την έκανε. Βλέπετε, οι σύντροφοι νιώθουν άνετα μόνο με λυσσασμένα «θα τους φάμε» και απέναντι στους καλούς τρόπους και τα λογικά επιχειρήματα τα χάνουν και εκνευρίζονται αφού καταλαβαίνουν πόσο φανερό γίνεται σε όλους ότι περισσότερο κι από επιχειρήματα εκείνο που δεν έχουν είναι ήθος.
Προοδευτικό... μίσος
Την έλλειψη ήθους οι σύντροφοι την αναπληρώνουν με μίσος απέναντι στους αντιπάλους, απέναντι στη διαφορετική άποψη, απέναντι σε οποιονδήποτε παίρνει θέση που τους χαλάει το αφήγημα. Είναι τόσο το μίσος του αυτοαποκαλούμενου «προοδευτικού κόσμου» που φοβάμαι ότι κάθε προσπάθεια να κριθεί με πολιτικά κριτήρια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Τι ακριβώς κάνει;
Παρακολουθώντας τις ειδήσεις για τις τουρκικές εκλογές ακούω συνεχώς για το κόμμα του «εθνικιστή Ογάν» και αναρωτιέμαι: με δεδομένο τον διαγωνισμό εθνικοπατριωτικής δημαγωγίας των δύο μεγάλων κομμάτων τι ακριβώς κάνει για να ξεχωρίσει ως εθνικιστής αυτός ο Ογάν; Δίνει συνταγές για μαγείρεμα Ελλήνων;
