Η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ ήταν θολή και πολιτικά ανερμάτιστη, με τελευταίο παράδειγμα, που φτάνει στα όρια της αναξιοπιστίας, την ήττα του Νίκου Ανδρουλάκη όσον αφορά τα μη κρατικά ΑΕΙ και την ξεκάθαρη θέση του Ευάγγελου Βενιζέλου που τάχθηκε με το δίκαιο στηρίζοντας δημόσια με δηλώσεις του την πρωτοβουλία της κυβέρνησης.
«Ητανε στραβό το κλίμα, το ’φαγε και ο γάιδαρος», σύμφωνα με μια παλιά λαϊκή ρήση, με το ΠΑΣΟΚ, μετά τις απανωτές «σφαλιάρες» από την κυβέρνηση και την αδιέξοδη αντιπολιτευτική του τακτική, να καταφεύγει πάλι στη γνωστή μεθοδολογία της καταστροφολογίας και του άκρατου λαϊκισμού, σε μια προσπάθεια απλά και μόνο να δικαιολογήσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ μέχρι σήμερα απέτυχε να διαμορφώσει το προφίλ της αξιόπιστης αντιπολίτευσης που διαθέτει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και δεν αναλώνεται μόνο στην καταγγελία των κυβερνητικών πολιτικών και λαθών. Στοιχείο που αποτυπώνεται άλλωστε ξεκάθαρα και στις δημοσκοπήσεις.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης απέτυχε επίσης στην υλοποίηση του στόχου να εγκαθιδρυθεί το κόμμα του στη συνείδηση του εκλογικού σώματος ως διεκδικητής της εξουσίας και ο ίδιος ως κατάλληλος για πρωθυπουργός για την επόμενη τετραετία. Με την πολιτική της καταστροφολογίας και την τοξικότητα του λόγου του φαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει οριστικά το παιχνίδι του Κέντρου και του αποκαλούμενου μεσαίου χώρου, ενώ οι ψηφοφόροι είναι ξεκάθαρο πως αναζητούν την πολιτική σταθερότητα και τον σοβαρό πολιτικό λόγο. Μέσα από αυτή την τακτική το ΠΑΣΟΚ αναπτύσσει μια πολιτική για παράδειγμα κατάθεσης τροπολογιών για μια σειρά ζητημάτων –από τα βαρέα και ανθυγιεινά των υγειονομικών έως τις τράπεζες– προσαρμοζόμενο, μάλιστα, στις «παρατηρήσεις» που δέχεται όταν δημοσιοποιούνται οι προτάσεις του από την κυβέρνηση, η οποία τεκμηριώνει κάθε φορά γιατί όσα λέει η Χαριλάου Τρικούπη δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Η κυβέρνηση παρακολουθεί την αντιπολιτευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ και διαμορφώνει τεκμηριωμένα τη δική της στρατηγική απάντηση.
Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη εμμένει στην καταστροφολογία μετά την ήττα με τα μη κρατικά ΑΕΙ και τώρα το… γυρίζει πάλι πίσω στην υπόθεση των Τεμπών. Το ΠΑΣΟΚ φωνάζει αυτές τις μέρες τονίζοντας ότι «είναι πάνδημο το αίτημα της ελληνικής κοινωνίας να χυθεί άπλετο φως και να αποδοθεί δικαιοσύνη». Γιατί, κύριοι, ο πρωθυπουργός έχει πει κάτι αντίθετο από αυτό; Πρώτος ανέδειξε αυτή την πτυχή κι από την πρώτη στιγμή μάλιστα. Μόνο που ένα κόμμα όταν φτάνει στο σημείο να δημιουργεί ενόχους μόνο και μόνο για να στηρίξει την αντιπολιτευτική του κριτική, χωρίς να υπολογίζει τον ανθρώπινο πόνο, τότε αυτό δεν λέγεται απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό λέγεται άκρατος λαϊκισμός και πολιτική καταστροφολογίας…
Στο ίδιο πλαίσιο το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την τυφλή και αδιέξοδη πολιτική του, ακόμη και στα κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, ειδικά μετά το φιάσκο Ανδρουλάκη με τη μονή Σινά. Το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι «υπάρχουν σοβαρά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στα οποία η κυβέρνηση όφειλε να δώσει εξηγήσεις, με την κυβέρνηση να μετακινείται από τη μία γεωπολιτική ήττα στην άλλη, χωρίς ενεργητική στρατηγική και χωρίς πυξίδα». Πολιτική με αντιπολιτευτικές κορόνες, ατεκμηρίωτη και χωρίς καμία πολιτική ουσία.
Η τακτική του άκρατου λαϊκισμού οδηγεί μια σειρά από στελέχη του ΠΑΣΟΚ να κάνουν λόγο για ανερμάτιστη αντιπολίτευση από ένα κόμμα που δείχνει να στερείται πολιτικής πυξίδας και σταθερότητας, με αποτέλεσμα να μη βρίσκει ανταπόκριση στις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας. Η μέχρι τώρα πορεία του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα την ηγεσία του κόμματος και τα στελέχη του καθώς λίγο πριν τον πάτο βρίσκεται μόνο ο… πάτος! «Το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει άλλη ευκαιρία», όπως πολύ σοφά είχε πει ο Κώστας Σημίτης λίγο πριν τον θάνατό του.
