ρωχάμης (ο) – 1. εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου «τίποτα καλό δεν επιφυλάσσει το μέλλον σε μια κοινωνία στην οποία οι ρωχάμηδες όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά αντιμετωπίζονται και ως είδωλα» 2. παράδειγμα προς αποφυγήν «ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάποιος να αποθεώνει έναν ρωχάμη»
Χωρίς ίχνος ηθικής
Με τον θάνατο του Βαγγέλη Ρωχάμη ήρθαμε ξανά αντιμέτωποι με μια βαριά αρρώστια της ελληνικής δημοσιογραφίας: την αγάπη για το έγκλημα και τους εγκληματίες. Ή, μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, την αγάπη για την τηλεθέαση, την ακροαματικότητα και τα κλικ που κάνει τους δημοσιογράφους να εμφανίζουν ακόμα και αδίστακτους εγκληματίες ως «λαϊκούς ήρωες» και να τους κάνουν αφιερώματα αντίστοιχα με αυτά που θα έκαναν π.χ. σε έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη. Επαγγελματίες χωρίς ίχνος ηθικής πυξίδας, φορτώνουν τη δική τους ηθική ανεπάρκεια στο κοινό τους με τη φτηνή δικαιολογία «αφού αυτά θέλουν, τι να κάνουμε κι εμείς;» Βέβαια εγώ δεν θυμάμαι το κοινό να χειροκροτά εγκληματίες παρά μόνο αφού πρώτα αυτοί καλλωπιστούν με τα στολίδια που θα τους έχουν βάλει οι «τι να κάνουμε κι εμείς» δημοσιογράφοι. Οι οποίοι, αφού έχουν εκπαιδεύσει και εθίσει το κοινό τους στο τζανκ, μετά το κατηγορούν κιόλας ως υπεύθυνο για την κατάντια τους.
Ριάλιτι
Δεν ξερω αν οι άνθρωποι των τηλεοπτικών καναλιών πρέπει να αναπαράγουν με την ιερή οργή που το κάνουν την είδηση που αφορά τον γιουτιούμπερ που εκμεταλλευόταν ανθρώπους με προβλήματα με σκοπό το χρηματικό όφελος, γιατί είναι πολύ πιθανόν το μυαλό πολλών συμπολιτών να πάει στα ριάλιτι.
Η φτώχεια θέλει… καλοπέραση
«Θεωρώ ότι καλά έκανε, θα του εισηγηθώ να πάει σε άλλα μπλόκα και να ανέβει κι εκεί στα τρακτέρ» είπε ο σύντροφος Νίκος-«δύο χρόνια με αναστολή»-Παππάς για τον πρόεδρο Στέφανο, επιβεβαιώνοντας πως στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταλάβει ότι αφού είναι να ηττηθούν και από το ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον ας το πάθουν γελώντας σε βάρος του αρχηγού τους.
Ανάγκες
Δεν ξέρω πώς έγινε και από τις υποσχέσεις για ουσιαστικές αλλαγές και αναβάθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση φτάσαμε οι πανελλήνιες ως τρόπος εισαγωγής στα κρατικά πανεπιστήμια, όχι απλώς να μην καταργούνται, αλλά να επιβάλλονται και στα μη κρατικά (όταν και αν αυτά εμφανιστούν). Φαίνεται πως οι ανάγκες των φροντιστηρίων είναι ισχυρότερες των αναγκών της παιδείας.
