Τα όσα διαδραματίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ με επίκεντρο τον Αλέξη Τσίπρα σηκώνουν πολλή κουβέντα. Ανεξάρτητα εάν άργησε ή όχι, εάν έπρεπε ή δεν έπρεπε, η παραίτησή του από την αρχηγία πέρσι τον Ιούνιο ήταν αδιαμφισβήτητα μια δύσκολη απόφαση για τον ίδιο και το κόμμα.
Ο Τσίπρας δεν ήταν απλώς πρόεδρος. Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος – με τα σωστά και τα λάθη που έχει ένας προσωποπαγής κομματικός μηχανισμός. Αποδείχθηκε ότι αυτός ήταν η (μόνη) συγκολλητική ουσία ανάμεσα στις τάσεις, στις συνιστώσες και τα ρεύματα του ιδιόμορφου αυτού συνασπισμού. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να κυβερνήσει τη χώρα (έστω και με δεκανίκι τους ΑΝΕΛ), το οφείλει αποκλειστικά στον Αλέξη Τσίπρα.
Δεν κρίνω το πώς κυβέρνησε. Τα έχω γράψει σε χιλιάδες αναρτήσεις τόσα χρόνια. Η χώρα τότε γλίτωσε από του Χάρου τα δόντια. Μπορεί κανείς να διαφωνεί ή να συμφωνεί με τα κυβερνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ και τις ευθύνες του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα. Η Ιστορία όμως έγραψε ότι κατάφερε να γίνει δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός της Ελλάδας – γεγονός άξιο σεβασμού χωρίς αστερίσκους.
Το να βλέπουμε σήμερα να επιχειρείται μια βλακώδης αποδόμηση της πορείας του, με βαρείς υπαινιγμούς από ένα λαϊκίστικο τραμπικό ετερόκλητο τσούρμο που ανέλαβε τα ηνία του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες (οι οποίες βαφτίστηκαν βολικά «απαίτηση και φωνή της βάσης») είναι προσβλητικό όχι για τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά.
