Το Καλλιμάρμαρο πλημμύρισε από κόσμο, συγκίνηση και νοσταλγία. Μια συναυλία -αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη, με τον τίτλο «Κοντά σας όλη μου η ζωή». Και πράγματι, η ζωή του Μίκη ήταν κοντά μας…. αλλά μόνο η μισή. Η άλλη μισή κρίθηκε… ακατάλληλη για προβολή.
Το ΚΚΕ, με φροντίδα και τρυφερότητα, μας παρουσίασε τον δικό του Θεοδωράκη: έναν αγωνιστή, αταλάντευτο, μονοκόμματο, ακριβώς όπως τον χρειάζεται το σενάριο. Οι αναφορές σε φωτογραφίες, μουσικές, λόγια, όλα προσεκτικά επιλεγμένα. Όχι από την ιστορία. Από το αρχείο του κόμματος.
Ο Θεοδωράκης που διετέλεσε υπουργός τουΚωνσταντίνου Μητσοτάκη ; Άγνωστος. Ο Μίκης που μιλούσε για τον «αριστερόστροφο φασισμό» ως τον πιο επικίνδυνο; Σιωπή. Ο Μίκης που δεν χωρούσε σε στεγανά και ενοχλούσε τις βεβαιότητες όλων; Κομμένος στο μοντάζ.
Και για το τέλος, ένα διεθνιστικό ρεφρέν: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», δια στόματος της Μαργαρίτας Θεοδωράκη. Για να δοθεί και ο απαραίτητος ακτιβιστικός τόνος, να δέσει το αφήγημα.
Και κάπως έτσι, ο Μίκης έγινε μια καλοδουλεμένη παραγωγή πολιτικής αισθητικής. Ένα soundtrack που παίζει μόνο στις σωστές συχνότητες. Οι υπόλοιπες; Παράσιτα.
Γιατί όταν το ΚΚΕ επιμελείται τη μνήμη, ο Μίκης δεν είναι δημιουργός. Είναι υλικό. Και το υλικό, όταν δεν υπακούει, κόβεται.
