Όταν το ΚΚΕ πιάνεται να μιλά για «διαφάνεια», «ευρωπαϊκές επιδοτήσεις» και «πολιτικές ευθύνες», ο καθένας καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά — όχι με την κυβέρνηση, αλλά με τη στοιχειώδη πολιτική λογική. Το κόμμα που πολεμά κάθε ευρωπαϊκό θεσμό και έχει κάνει σημαία του την έξοδο από την Ε.Ε. προσπαθεί τώρα να ντυθεί υπερασπιστής των ευρωπαϊκών αγροτικών κονδυλίων. Μιλά για Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) τη στιγμή που τη θεωρεί «ιμπεριαλιστικό εργαλείο», αλλά θυμάται να την επικαλεστεί κάθε φορά που θέλει να χτυπήσει πολιτικά την κυβέρνηση.
Το ζήτημα του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι απλώς το νέο σκηνικό για να ξεδιπλώσει το ΚΚΕ την παλιά του συνταγή: ιδεολογικό πασπάλισμα, επαναστατικό ύφος και επιλεκτική ηθικολογία. Ενοχλούνται όχι από τυχόν παρατυπίες (που διερευνώνται ήδη), αλλά από το γεγονός ότι η Ελλάδα μπορεί και διαχειρίζεται ευρωπαϊκούς πόρους με στρατηγική και ανάπτυξη. Αντί για αυτό, προτιμούν να παρουσιάζουν τους αγρότες ως φτωχούς και ανήμπορους – τους ίδιους αγρότες που η κυβέρνηση ενισχύει έμπρακτα με σύγχρονες λύσεις και ευρωπαϊκά εργαλεία.
Η αλήθεια είναι πως το ΚΚΕ δεν αντέχει να βλέπει τη χώρα να προχωρά. Ούτε να ακούει για ενεργητικούς πολίτες, ούτε για ευρωπαϊκές προοπτικές. Βολεύεται σε μια φαντασιακή Ελλάδα της ήττας, του κρατισμού και της απόλυτης φτώχειας, γιατί εκεί ξέρει να πουλάει επανάσταση. Το πρόβλημά τους δεν είναι το «σκάνδαλο»· είναι ότι η Νέα Δημοκρατία λειτουργεί μέσα σε θεσμούς, κάνει μεταρρυθμίσεις και δεν περιμένει το «κόμμα» να αποφασίσει σε ποιον θα δοθούν πόροι και ευκαιρίες.
Αν το ΚΚΕ πραγματικά ενδιαφερόταν για τη διαφάνεια, την ηθική και τη δικαιοσύνη, θα ξεκινούσε από τα του οίκου του. Αλλά εκεί, δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο κομματική γραμμή. Και το μόνο «σκάνδαλο» που τους απασχολεί, είναι πως σε αυτή τη χώρα – παρά τις κρίσεις – η πλειοψηφία των πολιτών επιλέγει πρόοδο, σταθερότητα και ευρωπαϊκό δρόμο. Δηλαδή, όλα όσα το ΚΚΕ μισεί.
