Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που λένε, αλλά κάπου και όπα, «σύντροφοι» της Αριστεράς και της προόδου – τρομάρα σας.
Αφού «καθαρίσανε» τον δυστυχή Κασσελάκη με σταλινικές διαδικασίες, μετά πήρανε σβάρνα τα συστημικά μέσα και τα «βοθροκάναλα», που λέει κι ο Πολάκης, ο οποίος θέλει να γίνει αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, και επιχειρηματολογούν –τρόπος του λέγειν– υπέρ της «νόμιμης» αποκαθήλωσης.
Ωστόσο, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν καταβάλλουν, όσο κι αν προσπαθούν οι «τσιπροφύλακες», οι «δημογέροντες» (του παλιού και ανυπόληπτου ΣΥΡΙΖΑ) και οι ΠΑΣΟΚογενείς να πείσουν ότι όλα έγιναν καλώς καμωμένα, αυτό που θα γράψει η ΣΥΡΙΖΑϊκή ιστορία είναι ότι έγινε πραξικόπημα εναντίον του εκλεγμένου προέδρου. Μπορεί να ξινίζουν τα μούτρα τους γιατί αρκετοί το χαρακτηρίζουν έτσι, αλλά ας μην το έκαναν.
Οκ, ο Κασσελάκης ξεβόλεψε πολλούς κι αυτό δεν του το συγχώρησαν.
Οκ, ήταν λογικό να λυσσομανούν εναντίον του αυτοί που έχασαν καρέκλες και μικρο-εξουσίες και κάποιοι και κάποιες που σταμάτησαν να περνούν 30 του μήνα για τα «μαύρα μεροκάματα». Αυτοί έτσι κι αλλιώς ήταν μια θλιβερή και παρακμιακή μειοψηφία, που ανεχόταν το κονκλάβιο της Κουμουνδούρου.
Οι βουλευτές όμως και η πλειονότητα των στελεχών που ψήφισαν και στήριζαν επί 11 μήνες τον εκλεγμένο πρόεδρό τους τώρα «ανακάλυψαν» ότι είναι «άχρηστος», «διχαστικός», «τοξικός» και ούτω καθεξής.
Κάπου μπάζει το αφήγημα που προσπαθούν να περάσουν στην κοινή γνώμη. Κι αυτό το «κάπου» έχει «όνομα και διεύθυνση». Αυτό το «κάπου» κίνησε τα νήματα στο παρασκήνιο για να βρεθούν τα κουκιά εναντίον του Κασσελάκη. Αυτό το «κάπου» πριόνιζε τον εκλεγμένο πρόεδρο με μεθοδικότητα και αριστοτεχνικά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Σάκο του μποξ τον έκαναν τον φουκαρά τον Κασσελάκη.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω επ’ ουδενί «αθωώνουν» τον αμετροεπή Κασσελάκη που έφτασε στο σημείο να μιλήσει για κουκουλοφόρους. Που μεταξύ μας είναι και απολύτως ανακριβές. Φανερά τον αμφισβήτησαν και, μάλιστα, με μεγάλη χαρά οι 163 «σύντροφοί» του.
Υγ.: Να το λέμε όσοι το λέγαμε ότι δεν κάνει ο Κασσελάκης για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, οκ. Αλλά να το λένε σήμερα οι μέχρι χθες χειροκροτητές και υμνητές του, πάει πολύ. Και η υποκρισία έχει τα όριά της.
Υγ.1: Όλα τα παραπάνω όμως είναι καύσιμη ύλη για τις παραπολιτικές στήλες. Στο πεδίο της πολιτικής ο Στέφανος Κασσελάκης εισήλθε με την ορμή του άσχετου περί την καμαρίλα και τον βυζαντινισμό των διαδρόμων της Κουμουνδούρου και την ογκώδη ασέβεια έναντι των θεσμών και των πυλώνων του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με ουρανομήκη ναρκισσισμό έβαλλε καθημερινώς κατά του δημοκρατικά εκλεγμένου πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, κατά της Δικαιοσύνης, κατά πάντων όσων οι κοινωνίες έχουν καταφυγή και στήριγμά τους. Πότισε με δηλητήριο τη δημόσια σφαίρα, έσπειρε αμφιβολίες, έριξε φαρμακερά βέλη. Το φαρμάκι που τον κέρασαν οι σύντροφοί του είναι μια συνήθης πρακτική τους – ένα πλημμέλημα. Η ανήκεστος βλάβη στην κοινωνία είναι ειδεχθές έγκλημα…
