Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, για πολλοστή φορά, ή δεν καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η επιθετική τακτική που υιοθέτησε έναντι του πρωθυπουργού όχι μόνο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, αλλά τον έφερε στη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται: να προσπαθεί να παρατείνει την παραμονή του στη Χαριλάου Τρικούπη, αμφισβητούμενος από τα γεγονότα, όπως καταδεικνύει ο μεγάλος αριθμός υποψηφίων.
Γιατί αν ίσχυε το επιχείρημα του στενού κύκλου των συνεργατών του και το ΠΑΣΟΚ επί των ημερών του αύξησε τα ποσοστά του, τότε γιατί άραγε σύρθηκε σε εκλογές και πόθεν ο συνωστισμός υποψηφίων να τον διαδεχθούν;
Αν ήταν τόσο καλός πρόεδρος, όπως πιστεύει, γιατί χρειάστηκε να το επιβεβαιώσει προσφεύγοντας στις εσωκομματικές εκλογές;
Διότι πολύ απλά ο Νίκος Ανδρουλάκης αντί να συνεχίσει στην πορεία που είχε χαράξει ο Ευάγγελος Βενιζέλος και στη συνέχεια η Φώφη Γεννηματά, επιχείρησε, με μια ανιστόρητη «αντιδεξιά» ρητορική και ένα τυφλό από εμπάθεια «αντιμητσοτακισμό», να εμφανιστεί ως… εκτελεστής της πολιτικής διαθήκης του Ανδρέα.
Μοιραία και προϊόντος του χρόνου, όσο… γινόταν «παλιό» ΠΑΣΟΚ τόσο έμοιαζε με ΣΥΡΙΖΑ και το εγχείρημά του να αναπαλαιώσει το σύνθημα «Στις 18 Σοσιαλισμός» παρέπεμπε στο πραξικόπημα της 18ης Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.
