Λέγεται ότι οι καλύτεροι «δεξιοί» είναι αυτοί που διήγαγαν τις πρώτες τάξεις της εκπαίδευσής τους στα θρανία της Αριστεράς. Οντως οι περιπτώσεις είναι αρκετές αλλά δεν συνιστούν κανόνα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι στην πλειονότητά τους οι προερχόμενοι εξ ευωνύμων απολαμβάνουν ιδιαίτερη μεταχείριση από τις ηγεσίες των κεντροδεξιών κομμάτων.
Η αλήθεια είναι στη μέση, γιατί, ενώ οι κεντροδεξιοί δεν υπολείπονται σε πολιτική κατάρτιση, οι «άλλοι» έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία, μια και σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη θεωρούνται περισσότερο «ευαίσθητοι» στα κοινωνικά προβλήματα.
Σχετικό και εν πολλοίς αυθαίρετο ως συμπέρασμα, αφού δεν τεκμαίρεται επί του κυβερνητικού πεδίου. Ωστόσο, αναρωτήθηκε κανείς γιατί, ενώ αυξήθηκε ο αριθμός όσων διαβαίνουν το κατώφλι της Κεντροδεξιάς, οι αφίξεις από τα Δεξιά προς τα Αριστερά είναι σχεδόν μηδενικές; Μήπως γιατί οι «δεξιοί» –πλην ελαχίστων «εφαψιών»– δεν έλκονται λόγω του αυστηρού ιδεολογικού πρωτοκόλλου ή μήπως γιατί ο φιλελεύθερος αξιακός τους κώδικας δεν συνάδει με την κολεκτιβιστική κουλτούρα της Αριστεράς; Και για τους δύο αυτούς λόγους, αλλά και για έναν επιπλέον: Η Αριστερά δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον, μιας και η ίδια δεν ενδιαφέρεται να βγάλει τις παρωπίδες για να δει την πραγματικότητα γύρω της. Διαφορετικά γιατί να φύγει κάποιος όταν περνάει από εκεί;
