Ο θάνατος του Αλέν Ντελόν σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής όμορφης, ανέμελης και πλούσιας σε αναζητήσεις και ανάπτυξη. Όλα γύρω μας άλλαζαν, η μουσική μάς κυρίευε, η ομορφιά γινόταν το ζητούμενο. Όσοι μεγαλώσαμε εκείνα τα χρόνια, από τη δεκαετία του ’60 και μετά, μπορούμε να θεωρηθούμε πολύ τυχεροί. Η ειρήνη, η ευημερία και οι μεγάλες προσδοκίες, σημάδεψαν τη γενιά μας. Οι χώρες όπου ζούσαμε στην (τότε Δυτική) Ευρώπη αναπτύχθηκαν, ο αισθητικός πήχης ανέβηκε ψηλά, οι ιδέες πάλευαν γύρω μας για να μας κερδίσουν. Χορέψαμε, ερωτευθήκαμε, ταξιδέψαμε. Και μπορεί η νεότητά μας τότε να ήταν μια διαρκής σχοινοβασία, αλλά περάσαμε όμορφα και γεμίσαμε τα άλμπουμ της μνήμης μας με όμορφες φωτογραφίες.
Ο Γάλλος ηθοποιός ενσάρκωσε όλα όσα ήθελε ένας άνδρας να είναι. Έπαιξε σε αμέτρητες ταινίες και πρωταγωνίστησε δίπλα στις πιο όμορφες γυναίκες της εποχής του. Δημιούργησε, κέρδισε βραβεία και παρασημοφορήθηκε. Δεν έχασε όμως την ουσία του, δεν έχασε το στοίχημα με την αγάπη όσο κι αν δοκιμάστηκε σε προσωπικό επίπεδο, δεν έχασε τον έλεγχο από την επιτυχία και τη δημοσιότητα. Κρατήθηκε υπέρμαχος της αγάπης, στρατιώτης της Γαλλίας και ένθερμος πατριώτης, φυσιολάτρης και φιλόζωος, αλλά και αρνητής του σύγχρονου κόσμου. Δεν έκανε πίσω, δεν ενέδωσε στην παρακμή, δεν διαπραγματεύθηκε. Στα μάτια μας είναι ένα πρότυπο, ένας θρύλος.
Ο θάνατος του Αλέν Ντελόν σηματοδοτεί το τέλος της εποχής μας. Όλα πλέον είναι διαφορετικά. Άλλη είναι η μουσική, άλλη είναι η γλώσσα, άλλη είναι η λογική. Η τεχνολογία κυριαρχεί αλλά και απομονώνει, εξοντώνοντας την επικοινωνία που δήθεν σκόπευε να βελτιώσει. Ναι, ζούμε στην εποχή της οθόνης. Matrix, αλλά συνάμα και Mad Max, καθώς εμφιλοχωρεί η βία και κανονικοποιείται. Για όλους εμάς πάνω από τα 50, όλα αυτά είναι δυσνόητα, μας προβληματίζουν και ενίοτε μας σοκάρουν. Αλλά, δεν έχουμε πια εμείς τα ηνία, κυρίως στη βιομηχανία της διασκέδασης.
Τα έχουν άλλοι, νεότεροι. Αλλά, ακόμα τουλάχιστον, Αλέν Ντελόν δεν ανέδειξαν. Τα σημερινά πρότυπα, ή καλύτερα «πρότυπα», έχουν εθισμούς και ζουν ανεξέλεγκτα και μέσα σε γυάλες, «ξοδεύοντας» άκριτα τα πάντα. Η ζωή τρέχει σήμερα με φρενήρεις ρυθμούς που «κατασπαράζουν» το χρόνο μας, ενώ ο μηδενισμός, θριαμβεύει. Αυτά για το δυσνόητο όσο και απρόβλεπτο σήμερα.
Όσοι όμως είδαμε τις ταινίες του Γάλλου ηθοποιού, όσοι είδαμε τον Λουί ντε Φινές ή οι μεγαλύτεροι, τον Φερναντέλ, αισθανόμαστε μια «πληρότητα». Ζήσαμε μεστά και στο βαθμό που μπορούμε, πολλοί το κάνουμε ακόμα, με στόχευση πλέον αυστηρά στην ποιότητα. Η εποχή μας, μας βοήθησε να ωριμάσουμε «στρωτά». Όλοι χρωστάμε εδώ πολλά στον Αλέν Ντελόν, τον master της αρρενωπότητας. Όλα έχουν ένα τέλος. Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι το αποτύπωμα. Ο Γάλλος ηθοποιός την υστεροφημία την κέρδισε με το σπαθί του.
