Κάθε χρόνο όταν πλησιάζει η μαύρη επέτειος της εισβολής του «Αττίλα» στην Κύπρο, ελπίζουμε ότι γυρνώντας σελίδα θα βρεθεί η λύση που προσδοκούμε ότι ανταποκρίνεται στις θυσίες του κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και στους αγώνες που δόθηκαν από τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου για μια «δίκαιη» και «βιώσιμη» λύση. Αύριο γυρίζουμε την 49η σελίδα της μαρτυρικής βίβλου, ελπίζοντας ότι στην επόμενη θα επικρατήσουν οι κατάλληλες συνθήκες για την επίτευξη λύσης: που δυστυχώς κάθε χρόνο γίνεται λιγότερο «δίκαιη» και ως εκ τούτου μη βιώσιμη.
Δεν είναι της παρούσης να αναφερθούμε στις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν και χάθηκαν. Εχει, όμως, ιδιαίτερη σημασία ανατρέχοντας σε κάθε μία από αυτές ξεχωριστά να διδαχθούμε ώστε να αντιμετωπίσουμε τις επόμενες που θα παρουσιασθούν με πατριωτικό ρεαλισμό. Οταν επί μισό αιώνα η λύση... χρειάζεται άλλο μισό, τότε η ευθύνη που αντικειμενικά έχει η μία πλευρά, εν προκειμένω ο εισβολέας Τουρκία, μοιραία γίνεται δύσκολα διαχειρίσιμη για την άλλη.
Συνεπώς Κύπρος και Ελλάδα, δύο κράτη-μέλη της ΕΕ, οφείλουν, αποτιμώντας ό,τι συνέβη τα προηγούμενα χρόνια και δημιούργησαν τετελεσμένα, να κινηθούν στη βάση των εθνικών συμφερόντων όπως θα είναι 50 χρόνια μπροστά και όχι όπως ήταν 50 χρόνια πίσω. Να κλείσουν τα αυτιά στους κατ’ επάγγελμα πατριώτες και να ανοίξουν τα μάτια τους για να δουν τη μεγάλη εικόνα όπως διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή. Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για την πρώτη τριμερή μετά τις εκλογές σε Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ είναι ένα πρώτο βήμα.
