Φαίνεται πως ο ευρισκόμενος στις ΗΠΑ εδώ και ημέρες πρόεδρος Στέφανος έχει, τελικά, σχέδιο. Γι’ αυτό και άφησε στο… πόδι του στην Αθήνα το καινούργιο και άφθαρτο, δηλαδή τη Θεοδώρα Τζάκρη. Η οποία αποκαλύπτει βήμα-βήμα, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, βροντοφωνάζοντας ότι με τον έναν τρόπο ή τον άλλο «εμείς θα φτιάξουμε Κοινοβουλευτική Ομάδα», χωρίς να αποκαλύπτει ούτε το πώς ούτε με ποιους. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι η ίδια επιθυμεί να είναι πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας αυτού του εν αναμονή μορφώματος. Αφού δε ολοκληρώνει τη βόλτα της στα συστημικά κανάλια, ισχυρίζεται ότι η διαπλοκή τούς πολεμά με λύσσα! Ημαρτον, Κύριε, θα έλεγα, αλλά αυτά θα έχουμε χρόνο να τα συζητήσουμε και ας επιστρέψουμε στον ΣΥΡΙΖΑ που το μαρτύριο της σταγόνας που βιώνει δεν έχει τέλος.
Σειρά πήρε σε αυτό η κυρία Ράνια Θρασκιά, η οποία αναχώρησε και αυτή για άλλες πολιτείες. Μπορεί να της πήρε λίγο περισσότερο χρόνο, αλλά έφυγε δείχνοντας ότι παρά τα όσα ισχυρίζεται η Κουμουνδούρου, η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου δεν ήταν τελικά ανάχωμα για αποχωρήσεις.
Ούτε βέβαια επιβεβαιώθηκε ο πολύς Πολάκης, ο οποίος το βράδυ που τον έφερνε στην πηγή της ηγεσίας, χωρίς τελικά να πιει νερό, δήλωνε αυτάρεσκα ότι πλέον οι αποχωρήσεις τελείωσαν και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μόνο προσχωρήσεις. Το μαρτύριο, βέβαια, για την Κουμουνδούρου δεν είναι μόνο από αυτούς που πήγαν στον Κασσελάκη.
Το ίδιο τους κάνουν και οι πρώην σύντροφοί τους στη Νέα Αριστερά, που θέλουν να πάρουν ρεβάνς για τα όσα τους έσερναν τόσο καιρό από την Κουμουνδούρου, επειδή έφυγαν χωρίς να επιστρέψουν τις έδρες τους.
Δηλαδή μιλάμε για σύγκρουση εγωισμών χωρίς τέλος. Οι πρώτοι εξακολουθούν να ζουν στα χαμένα μεγαλεία της εποχής Τσίπρα, οι δε δεύτεροι δεν μπορούν να διαβάσουν τα μηνύματα που τους έστειλαν και τους στέλνουν οι πολίτες τόσο στην κάλπη όσο και στις δημοσκοπήσεις. Αποτέλεσμα από τη μια να συνεχίζεται το μαρτύριο τη σταγόνας και από την άλλη το θέατρο του παραλόγου, ενός κόμματος που κάποτε ήταν η Αριστερά…
