Στη ζωή μας έχουμε μάθει να πορευόμαστε πιστεύοντας ότι η σταθερότητα είναι δεδομένη και αυτονόητη. Η πραγματικότητα όμως είναι πως η ζωή δεν είναι μια γραμμική εξίσωση με δεδομένη την πορεία της. Οσες φορές, δε, πιστέψαμε ότι η σταθερότητα είναι κάτι που είναι κεκτημένο και δεδομένο, το πληρώσαμε ακριβά και με το παραπάνω.
Τα γράφω αυτά γιατί διαπιστώνω ότι κάποιοι άρχισαν πάλι να ξεχνιούνται και να θεωρούν ότι είναι ευκαιρία να στείλουν μηνύματα. Μια ματιά γύρω μας, σε Γαλλία, Γερμανία, Μέση Ανατολή και αλλού, μπορεί να δείξει ότι δεν είναι καιρός για περιπέτειες, που μπορεί να μας ξαναοδηγήσουν σε έναν φαύλο κύκλο κρίσης και μάλιστα πολυεπίπεδης σε περίπτωση που ανοίξει και πάλι ο ασκός του Αιόλου.
Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε κρούσει τα καμπανάκια πριν από τις ευρωεκλογές, αλλά τότε κάποιοι εκτίμησαν ότι μπορούν εκ του ασφαλούς να κοντύνουν την κυβέρνηση. Οχι ότι δεν είχαν γίνει λάθη και παραλείψεις, αλλά πλέον επειδή το περιβάλλον γύρω μας δυσκολεύει και συνεπώς οι… μαγκιές δεν θα είναι ανέξοδες και χωρίς κόστος, πρέπει να καταλάβουν ότι η πολιτική και κοινοβουλευτική ρευστότητα δεν είναι μόνο ευκαιρία, όπως εκτιμούν, αλλά και μεγάλη παγίδα.
Μια ματιά σε πρόσωπα και καταστάσεις στα κόμματα της αντιπολίτευσης ίσως μπορέσει να συνεφέρει κάποιους που είναι με τα μανίκια πάντα σηκωμένα και έτοιμοι για καβγά. Διότι αυτό που λέει ο κόσμος με απλά λόγια, με γκρίνιες ή διαμαρτυρίες, είναι το «ευτυχώς που υπάρχει ο Μητσοτάκης, γιατί αν ήταν ο... (βάλτε όποιο όνομα θέλετε) τότε…».
Αυτή είναι η πραγματικότητα, αλλά είναι το παραπάνω, από την άλλη, ευχή και κατάρα. Γιατί κάποιοι εφησυχάζουν από αυτό και κάποιοι άλλοι ξεχνιούνται και βολεύονται. Και το χειρότερο, λησμονούν πάνω στον οίστρο τους τη ρήση που φέρεται να είχε πει ο Γεώργιος Καραϊσκάκης: «Καλοχαιρέτα τον πεζό όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετά κι αυτός όταν θα ξεπεζέψεις». Καλημέρα σας…
