Το τι συζήτησαν Μητσοτάκης-Ανδρουλάκης μπορεί να το μάθουμε κάποια στιγμή. Το τι σκεφτόντουσαν ή τι σκέφτονται όμως, όχι. Και επειδή ικανότητες έχουμε μεν εμείς οι δημοσιογράφοι, αλλά όχι να «διαβάζουμε» τα μυαλά των άλλων ανθρώπων, θα αρκεστώ σε μια προγνωστική προσέγγιση των μελλούμενων. Και εάν μπορούσα να το κωδικοποιήσω με έναν τρόπο, θα το τιτλοφορούσα με το «και τώρα, το μπαλάκι στον Νίκο Ανδρουλάκη».
Το γράφω αυτό διότι εκείνος έχει να αποδείξει στην πράξη πως δεν θέλει να γίνει... πράσινος ΣΥΡΙΖΑ και να πολιτευτεί ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το «όχι» σε όλα. Για το αν δεν θέλει να γίνει Κουμουνδούρου η Χαριλάου Τρικούπη, έχει μπροστά του αρκετά ορόσημα για να το αποδείξει. Φυσικά κανείς δεν ζητεί ή περιμένει μια αντιπολίτευση που θα λειτουργεί ως παρακολούθημα της κυβέρνησης. Αυτό θα ήταν καταστροφικό και για τους δυο. Καθώς το πιθανότερο είναι μια τέτοια στρατηγική να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα μπορούσε να λύσει. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει και σε άλλες χώρες, με τα γνωστά καταστρεπτικά αποτελέσματα για το «πολιτικό κατεστημένο».
Από την άλλη όμως σε μια περίοδο που κάποιοι επιδιώκουν ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος για να τους γίνει πιο διαχειρίσιμο, είναι ωφέλιμο οι πολιτικοί αρχηγοί να μπορούν να συνομιλούν και να συμφωνούν ή να διαφωνούν με τρόπο τέτοιον που να μην απομακρύνει τους πολίτες από την πολιτική και να μην τους σπρώχνει σε ακραίες επιλογές ή στην αποχή. Κατανοώ ότι οι ισορροπίες είναι δύσκολες για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Αλλά από το «όχι» σε όλα, το «ναι» με μέτρο στα θέματα που στηρίζουν την κοινωνία και τους πολίτες ίσως είναι ορθότερο, σοφότερο και πολιτικά πιο αποτελεσματικό. Αλλά όλα θα κριθούν στην πράξη, με πρώτο κρίσιμο crash test το θέμα της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας. Εκεί θα φανεί εάν ο Νίκος Ανδρουλάκης πιστεύει πράγματι ότι το ταγκό χρειάζεται δύο...
