Στον απόηχο των συγκεντρώσεων στην Αθήνα, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και στο εξωτερικό για την τραγωδία στα Τέμπη, είναι προφανές –πέραν της συναισθηματικής φόρτισης– ότι επιχειρείται ο σχηματισμός αντικυβερνητικού μετώπου με απώτερο στόχο την αμφισβήτηση της αξιοπιστίας του ίδιου του πρωθυπουργού.
Οι δηλώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη και του Σωκράτη Φάμελλου, η παρουσία των δύο προαναφερόμενων μαζί με τον Νίκο Χαρίτση και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στο Σύνταγμα, αλλά και οι μεταξύ τους επαφές προκειμένου να διερευνηθούν οι πιθανότητες για τη χάραξη κοινής γραμμής στη Βουλή, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι θα επιδιώξουν να αξιοποιήσουν στο έπακρο την αντικειμενική δυσκολία της κυβέρνησης να υπερβεί τα όρια του θεσμικού της ρόλου και να παρέμβει στο έργο της δικαιοσύνης.
Ο σεβασμός στη μνήμη των θυμάτων και στις οικογένειές τους δεν μας επιτρέπει να εμβαθύνουμε στα κομματικά κίνητρα του υπό διαμόρφωση αντικυβερνητικού μετώπου, που ουσιαστικά επιδιώκει με όλα τα μέσα να μετατρέψει μια πολύνεκρη τραγωδία σε έγκλημα. Θα πούμε, όμως, με τα λόγια του Αντόνιο Γκράμσι ότι «η ιστορία διδάσκει, αρκεί να υπάρχουν μαθητές». Και φαίνεται ότι, εκτός των απόντων «μαθητών», απούσα είναι και η ευθυκρισία. Απούσης της οποίας, οργή και αγανάκτηση προκάλεσαν ασφυξία στο πρόσφατο παρελθόν…
