Σήμερα η ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου τιμάει τα έξι εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος με ειδική ομιλία της εν ζωή κόρης του Pál Hermann, ενός εκ των καλυτέρων τσελιστών της εποχής του, που θανατώθηκε σε στρατόπεδο εξόντωσης στη Βαλτική το 1944.
Η ειρωνεία είναι ότι όχι μόνο επιτρέψαμε στο παρελθόν να παραβιάσει τα τείχη της λήθης, αλλά μετά το μακελειό της 7ης Οκτωβρίου είδαμε στο παρόν οι τρομοκράτες «διάδοχοι» της εθνικοσοσιαλιστικής κτηνωδίας να χαρακτηρίζονται «μαχητές»!
Το χειρότερο όλων, αρκετές ΜΚΟ χρηματοδοτούμενες από κυβερνήσεις και τον ΟΗΕ, όχι μόνο δεν καταδίκασαν τη Χαμάς αλλά βλέπουν το φως της δημοσιότητας αποκαλύψεις για τις σχέσεις που έχουν αναπτύξει (λόγω των ομήρων;) με τους τρομοκράτες.
Στην 80ή επέτειο του Άουσβιτς συνεχίζουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς, έξω από την ιστορία, γιατί αρνούμαστε να παραδεχθούμε την αποτυχία μας. Και εξαιτίας αυτής της άρνησης, ο αντισημιτισμός –που κρυβόταν στα λαγούμια της ιστορίας– επανεμφανίζεται εκμεταλλευόμενος την εφεκτικότητα του δυτικού κόσμου.
Και αυτή η άρνηση παρατείνεται ανεχόμενη τους πανηγυρισμούς των Παλαιστινίων –μετά τη σφαγή στο φεστιβάλ της Nova– για το «ένδοξο αξέχαστο πρωινό». Όπως και στο Άουσβιτς. Γιατί το μίσος για τους Εβραίους και το Ισραήλ είναι μίσος για την ελευθερία.
