Στην Ελλάδα εκτός από τις λέξεις που έχουν χάσει τη σημασία τους, εδώ και αρκετά χρόνια έχουν χάσει το νόημά τους και οι έννοιες του «προοδευτικού», του «συντηρητικού», του «κεντρώου» και πάει λέγοντας. Αυτό όμως που ουσιαστικά έχει χαθεί και μάλλον δεν θα βρεθεί ούτε στα «απολεσθέντα» είναι η σοβαρότητα του πολιτικού συστήματος, προς τέρψη φυσικά όσων διακαώς επιθυμούν να το καταστήσουν στα μάτια της κοινωνίας αναξιόπιστο. Όχι βέβαια ότι δεν είναι σε μεγάλο βαθμό, αλλά αυτό στο βαθμό που είναι οφείλεται κατά κύριο λόγο στα έργα και στις ημέρες της αντιπολίτευσης και δη της λεγόμενης «προοδευτικής».
Το τριήμερο της συζήτησης που προκάλεσε η πρόταση μομφής που κατέθεσε ο Νίκος Ανδρουλάκης κατέδειξε την ουσία του προβλήματος που έχουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κατανοήσουν την πραγματικότητα ούτως ώστε να προσαρμόσουν τις στρατηγικές τους στις ανάγκες της κοινωνίας αντί στις επιθυμίες τους.
Εν προκειμένω το θέμα δεν είναι για τον πρόεδρο τουΠΑΣΟΚ να αυτοπροσδιορίζεται «προοδευτικός» και «δημοκράτης», αλλά να το αποδεικνύουν οι θέσεις και οι προτάσεις του. Το αυτό ισχύει και για τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που ναι μεν εμφανίζονται να εκφράζουν αυθεντικά τα αιτήματα της κοινωνίας, αλλά στην ουσία μετις πρακτικές τους στρέφονται σε βάθος χρόνου εναντίον της.
Επί της ουσίας κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί βρέθηκαν μαζί ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Σωκράτης Φάμελλος, ο Αλέξης Χαρίτσης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Για να ρίξουν τον Μητσοτάκη, για να τον αλλάξουν «εν κινήσει», για να προκαλέσουν εκλογές; Ούτε οι ίδιοι ξέρουν με βάσει τις αντιφατικές δηλώσεις κορυφαίων στελεχών τους. Το μόνο που ξέρουν είναι ότι ως γνήσιοι εκφραστές του λαού, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», δεν αντέχουν να κυβερνάει τη χώρα η Κεντροδεξιά, παρά το ότι έχει σχετικά νωπή την εντολή από τον ελληνικό λαό για να κυβερνήσει.
Προφανώς η προβολή ως μηχανισμός άμυνας, δηλαδή οι επιθυμίες του καθενός εκ των αρχηγών των κομμάτων και της Ζωής Κωνσταντοπούλου ξεχωριστά ως επιθυμίες της κοινωνίας, είναι αντίστοιχη με την παραπλανητική χρήση των εννοιών και των λέξεων.
Με βάση τις πρακτικές και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν το ΠΑΣΟΚ και οι «άλλοι» ακόμα και ο αλγόριθμος θα δυσκολευθεί να τους κατατάξει στο προοδευτικό- δημοκρατικό τόξο. Όντας συντηρητικοί εν τοις πράγμασι κατάφεραν να καθιερωθούν σε θεσμούς, ακαδημαϊκούς και ΜΜΕ και να υπονομεύσουν σιγά σιγά το κράτος δικαίου προκειμένου να του προσδώσουν τις δικές τους δογματικές αντιλήψεις για τη λειτουργία του. Φωνάζουν ότι κινδυνεύουν οι ελευθερίες και τα δικαιώματα, η ίδια η δημοκρατία, αλλά είναι αυτοί και τα κόμματά τους που την υπονομεύουν. Κατά την άποψή μας ο πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία μας σήμερα δεν είναι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, δεν είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι πολιτικές του, αλλά οι «δημοκράτες» χωρίς δημοκρατικά ιδανικά και οι «προοδευτικοί» χωρίς όραμα.
Γιατί δεν φανταζόμαστε ότι υπάρχει νοήμων πολίτης που ψήφισε Νέα Δημοκρατία να αισθάνεται ότι κινδυνεύει και εξ αυτού του λόγου θα στραφεί στον Νίκο Ανδρουλάκη και στο ΣΥΡΙΖΑ και στα κόμματα- «συμπληρώματά» του για να διαφύγει από τον κίνδυνο.
Όπως δεν πιστεύουμε ότι το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη είναι προοδευτικότερο από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, κρίνοντας και συγκρίνοντας τόσο τα μεγέθη των δύο ανδρών όσο και τις πολιτικές θέσεις τους. Αυτή την ώρα μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας εξιδανικεύει τα κίνητρα όλων αυτών που θέλουν να τη σώσουν από την… «επικίνδυνη» κυβέρνηση υποβαθμίζοντας τα γεγονότα. Και όσο τα γεγονότα επελαύνουν και προσπερνούν τα κίνητρα τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση από την ουσία των προβλημάτων που δεν μπορεί να δώσει λύση μια ευκαιριακή συμμαχία εμμονικών με την ιδέα ότι εκφράζουν τη βούληση της κοινωνίας, ενώ η κοινωνία εκφράστηκε ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη της στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στη Νέα Δημοκρατία.
