Θέλω να πιστεύω ότι εάν ο Νίκος Ανδρουλάκης έδινε τη δέουσα σημασία στην ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα του ιδεολογικού μέντορα του Πούτιν, του Αλεξάντρ Ντούγκιν –με φωτογραφίες των διαδηλώσεων σε Ελλάδα, Ρουμανία και Σερβία– θα φρόντιζε να αποφύγει τη δημιουργία συνειρμών που ενδεχομένως στο μέλλον να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη στρατηγική σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ με τις πολιτικές δυνάμεις του λαϊκισμού.
Δεν υπαινίσσομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά και η Πλεύση Ελευθερίας ταυτίζονται πολιτικά και ιδεολογικά με τον εμπνευστή της «Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας» ή ότι έχουν σχέση με τη στάση που κράτησε η κυβέρνηση έναντι της εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία. Όφειλε, όμως, ο κ. Ανδρουλάκης να είναι περισσότερο «υποψιασμένος» για το ποιοι θα κερδίσουν στην περίπτωση πολιτικής αποσταθεροποίησης.
Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έπρεπε να επιδείξει σύνεση και υπευθυνότητα αντίστοιχη του θεσμικού ρόλου του. Δεν το έπραξε, προφανώς γιατί πιστεύει στη γνωστή θεωρία ότι οι εχθροί του εχθρού του είναι φίλοι του.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε πολλές ευκαιρίες να αποδείξει ότι ο πρωθυπουργός είναι αντίπαλος και όχι εχθρός. Επέλεξε το δεύτερο παραβλέποντας τις συνέπειες της επιλογής του στον ίδιο και στο κόμμα του. Ο Νίκος Ανδρουλάκης από σήμερα είναι επικεφαλής της αριστερής «τρόικας».
