Πίσω απ’ όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη χώρα υποκρύπτεται ο «ηθικός κίνδυνος». Χειρότερος από τον κίνδυνο που πολλοί από εμάς θεωρούμε ότι ελλοχεύει πίσω από το «οργανωμένο» πένθος. Ο «ηθικός κίνδυνος», όπως τον ορίζει ο Βρετανός φιλόσοφος Εντμουντ Μπερκ, είναι η τάση κάποιων να αναλαμβάνουν ρίσκα όταν οι συνέπειες δεν βαρύνουν αυτούς αλλά τους άλλους ανθρώπους.
Στην Ελλάδα τον αισθανθήκαμε στην οικονομική κρίση και σε όσα επακολούθησαν όταν κάποιοι που σήμερα αναγορεύονται σε κήνσορες του κράτους δικαίου και διαπρύσιοι κήρυκες της αλήθειας ανέλαβαν την ευθύνη του ρίσκου γιατί ήξεραν ότι δεν θα πλήρωναν τις συνέπειες από την τσέπη τους.
Πολλά τα παραδείγματα «ηθικού κινδύνου», αλλά λίγα είναι τόσο προφανή όσο η εκμετάλλευση μιας τραγωδίας που γίνεται T-shirt και αφίσα. Πρόκειται για μια στρατηγική άσκηση πίεσης με διεστραμμένα κίνητρα που χρησιμοποιεί τις οικογένειες των θυμάτων για τα «ψηφαλάκια» και όχι φυσικά την αλήθεια.
Διάβασα κάπου ότι, όταν το Βιετνάμ ήταν γαλλική αποικία, εγκρίθηκε πρόγραμμα για την εξόντωση των αρουραίων. Τότε πολλοί ασχολήθηκαν με την εκτροφή αρουραίων για να εισπράξουν την επιδότηση! Αυτό συμβαίνει με τα διεστραμμένα κίνητρα: διαιωνίζουν τα κακά που θέλουν υποτίθεται να εξαλείψουν.
