Κάθε κόμμα θεωρεί ότι εκφράζει και εκπροσωπεί καλύτερα το εθνικό συμφέρον. Εάν αυτό ίσχυε κυριολεκτικά, θα σήμαινε ότι όλοι οι άλλοι είναι εχθροί αυτού του συμφέροντος, εχθροί της πατρίδας.
Το βλέπουμε στις… εξάρσεις πατριωτισμού πολιτικών που ηγούνται κομμάτων της ριζοσπαστικής Δεξιάς και Αριστεράς. Οπως έχει διδάξει το παρελθόν, οι λαϊκιστές είναι ικανοί όταν διεκδικούν την εξουσία, αλλά ανίκανοι όταν την κατακτούν. Γιατί δεν έχουν αίσθηση της λειτουργίας του κράτους, εν αντιθέσει με τους μετριοπαθείς πολιτικούς, που αισθάνονται την ευθύνη να βαραίνει στους ώμους τους είτε είναι στην αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση. Αποφεύγουν τις γενικεύσεις, τις υπερβολές και τη χρήση διχαστικών όρων.
Αντίθετα, οι λαϊκιστές αρέσκονται στην τοξικότητα γιατί γνωρίζουν ότι δεν θα κυβερνήσουν (αυτοδύναμα), συνεπώς δεν διακινδυνεύουν να βρεθούν υπόλογοι. Ετσι, καταχρώνται και διαστρεβλώνουν την έννοια της πατρίδας κατά το δοκούν, ενώ διεκδικούν το αποκλειστικό δικαίωμα στην ορθή λειτουργία των θεσμών.
Η επιστροφή του λαϊκισμού στην Ευρώπη –και στην Ελλάδα– ιδίως από κόμματα που υπέστησαν τις συνέπειές του, όπως το ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να προβληματίσει τους αναποφάσιστους γι’ αυτό που έρχεται, αλλά και την κυβέρνηση να αποτρέψει το ενδεχόμενο επαναπροσδιορίζοντας τις πολιτικές της σε βασικούς τομείς της καθημερινότητας.
