Τα κόμματα της αντιπολίτευσης –εξαιρουμένου του ΚΚΕ– πορεύονται στων Τεμπών την ολόμαυρη ράχη προσδοκώντας κάτι διαφορετικό από αυτό που περιμένουν οι οικογένειες και οι συγγενείς των θυμάτων. Οι πρώτοι περιμένουν από τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, ενώ όλα μαζί τα κόμματα της αντιπολίτευσης την καταδίκη της κυβέρνησης.
Προφανώς το συναίσθημα υπό αυτές τις συνθήκες λειτουργεί ως καταλύτης των εξελίξεων και γι’ αυτό αξιοποιείται δεόντως από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και του οικοσυστήματος των λαϊκιστών που εκπροσωπείται από τα κόμματα του κυρίου Βελόπουλου και της κυρίας Κωνσταντοπούλου.
Σε ό,τι αφορά τις οικογένειες, «δικαιολογούνται» ακόμα και οι πιο ακραίες συμπεριφορές. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι μεταφραζόμενες σε πολιτικές, είτε ακουσίως είτε εκουσίως, θα καθορίσουν την πορεία της χώρας.
Ο σεβασμός στον πόνο αυτών των ανθρώπων και στο απολύτως δίκαιο αίτημά τους για τη διαλεύκανση των αιτιών της τραγωδίας δεν συνεπάγεται την παράλυση του κράτους, τις επιθέσεις κατά των θεσμών, αλλά και την παρεμπόδιση του κυβερνητικού έργου.
Διότι στο τέλος μπορεί να συμβεί αυτό που είχε πει ο Ηλίας Ηλιού: «Ότι για άλλον σκοπό ξεκινάει ο αδέξιος φορέας της ιστορικής στιγμής και στο αντίθετο αποτέλεσμα καταλήγει».
