Ο κόσμος αλλάζει. Ήταν εμφανές εδώ και χρόνια πως θα ερχόταν η ώρα. Οι πολιτικές της παγκοσμιοποίησης δημιούργησαν ευημερία, όμως αυτή δεν κατανεμήθηκε ισομερώς. Οι μεγαλουπόλεις άκμασαν, η επαρχία μαράζωσε. Η μετακίνηση ανθρώπων κάλυπτε μεν ανάγκες σε θέσεις εργασίας στις ανεπτυγμένες χώρες, εξαιτίας όμως της μη συμβατότητας πολιτισμών (σε κάποιες περιπτώσεις) δημιουργήθηκαν γκέτο αλλά και τοπικές κοινωνίες δίχως μεγάλη συνοχή. Ο υπέρτατος κοινωνικός φιλελευθερισμός, που επικράτησε στις ΗΠΑ και διοχετεύτηκε μέσω μη κυβερνητικών οργανώσεων και κυβερνητικών πολιτικών σε όλη τη Δύση, ήρθε σε σύγκρουση με τις σταθερές αξίες που γνώριζαν οι πολίτες.
Πριν από την έλευση των κοινωνικών δικτύων οι φωνές που ήταν ενάντια στον τρόπο με τον οποίο προχωρά η παγκοσμιοποίηση (ή και στην ίδια την παγκοσμιοποίηση) δεν είχαν βήμα. Πριν από την έλευση της τριπλής κρίσης (υγειονομική, μεταναστευτική, οικονομική) οι όποιες φωνές δεν ήταν ούτε τόσο πολλές αλλά ούτε και τόσο δυνατές. Είναι δεδομένο πως όταν όλα στην οικονομία πάνε καλά, ακόμα και όταν κάτι σε δυσαρεστεί, «μαθαίνεις» να το παραβλέπεις. Όταν όμως η τριπλή κρίση χτύπησε τον τρόπο ζωής των πολιτών της Δύσης, εκείνοι αντέδρασαν. Και το έκαναν ζητώντας από τους πολιτικούς τους λιγότερη μετανάστευση, διόρθωση στην οικονομική πολιτική, περισσότερη ασφάλεια, λιγότερο woke, περισσότερη συντήρηση.
Κάποιες κυβερνήσεις τούς άκουσαν. Οι περισσότερες όμως δεν έδωσαν σημασία και τους αγνόησαν. Και όσο οι παραδοσιακοί πολιτικοί αγνοούσαν τα εκλογικά σώματα των χωρών τους, τόσο αντισυμβατικοί συντηρητικοί πολιτικοί τούς έτειναν το χέρι. Στην αρχή δειλά, ύστερα με περισσότερη αποφασιστικότητα τα εκλογικά σώματα των χωρών της Δύσης έδωσαν και αυτά το χέρι τους. Και όσο τα παραδοσιακά κόμματα των χωρών της Δύσης εξακολουθούν να μην ακούνε, το κρατούν σφιχτά.
Η νίκη Τραμπ στις ΗΠΑ ήταν μόνο η αρχή αυτής της αλλαγής. Ο συμβατικός τρόπος πολιτικής και αντίληψης των πραγμάτων έρχεται σε σύγκρουση με έναν αντισυμβατικό, πιο ευθύ τρόπο. Οι, κυρίως στα κοινωνικά ζητήματα, φιλελεύθερες πολιτικές έρχονται σε σύγκρουση με τις συντηρητικές. Το ερώτημα είναι εάν η απόσταση που χωρίζει τις δύο μπορεί να γεφυρωθεί. Και εάν ναι, τότε πώς; Υπάρχει κώδικας επικοινωνίας; Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα; Ζούμε τη μεταβατική περίοδο της αλλαγής του κόσμου. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι η Δύση μετά από αυτήν.
