Δεν θα ήθελα να είμαι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ –ειδικά αυτήν την περίοδο– όχι γιατί τα επεισόδια που εκτυλίσσονται καθημερινά θυμίζουν την τηλεοπτική σειρά «Νοικοκυρές σε απόγνωση», ούτε πάλι γιατί θα ήμουν υποχρεωμένος να βλέπω τα ρετάλια να προσπαθούν να ράψουν το κοστούμι της δεύτερης φοράς Αριστερά, αλλά γιατί δεν θα άντεχα το μαρτύριο να δω πρόεδρο τον Καζάκη μεταμορφωμένο σε Πολάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ σε ΕΠΑΜ.
Θα μπορέσει όμως ένας ανεξάρτητος (πλέον) βουλευτής να πάρει το κόμμα; Εδώ μπόρεσε ένας απόδημος, δεν θα μπορέσει ένας ιθαγενής; Και μη σας διαφεύγει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι με κόμμα. Το αντικανονικό είναι στη φύση του. Γι’ αυτό, αν έχετε παρατηρήσει, όταν μιλάει βουλευτής νομίζει κανείς ότι βρίσκεται μεταξύ δευτέρου και τρίτου μνημονίου. Μόνο ένα δημοψήφισμα για να φύγει ο Μητσοτάκης και ένα άλλο για να επιστρέψει ο Τσίπρας για να δέσει η σούπα.
Πάντως, όλη αυτή η σούπα –και χυλό μπορεί να τον πει κανείς– είναι γκουρμεδιάρικη λόγω της παρουσίας του Κασσελάκη, ο οποίος αν μη τι άλλο μπορεί να μη σκαμπάζει από πολιτική, αλλά σαν μάγειρας σκίζει. Μέχρι και τη διαπλοκή έριξε στη σούπα ώστε να δώσει περισσότερη γεύση και άρωμα. Κι εδώ που τα λέμε σωστά, αφού τι νοστιμιά θα είχε το… «φάγωμά» του αν το τραπεζικό σύστημα, τα ΜΜΕ, η Ένωση Διαφημιστικών Εταιρειών, το παραδικαστικό και οι 45 κατασκευαστές πλυντηρίων δεν συνωμοτούσαν για να τον «φάνε»;
Θα αναρωτιέστε αν οι άλλοι «87», «8», 5Χ5 και ουκ έστιν αριθμός είναι καλύτεροι; Μια από τα ίδια είναι και απόδειξη η Νέα Αριστερά που δεν μπορεί να σταυρώσει ψηφοφόρο. Τέλος πάντων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε ευτελίζοντας τα πάντα και καταλήγει εξευτελισμένος. Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα…
