Αφού εισήλθε αιφνιδίως στο λεξιλόγιό μας ο όρος σηπτική δεξαμενή, βόθρος στην καθομιλουμένη, αλλά πάντα η ελληνική γλώσσα έχει κομψότερους τρόπους να μας προσφέρει, νομίζω είναι ώρα να βγούμε από τον πυθμένα της – κυρίως να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε αρχίσει να αποσυντίθεται και εκτός σηπτικής δεξαμενής, απλώς τώρα βρήκε τον επιστημονικώς ενδεδειγμένο χώρο.
Επειδή όμως είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού ο κίνδυνος αντί η αξιωματική
αντιπολίτευση να αναδυθεί από τα λύματα, να βυθίσει σύμπασα την πολιτική ζωή στη σήψη, ας έχουμε τον νου μας μη βρεθούμε με το κεφάλι σφηνωμένο στα ύφαλα του βόθρου. Ο άνθρωπος είναι ευπροσάρμοστο ον και ελλοχεύει ο κίνδυνος να βγάλουμε βράγχια και λέπια αν ξεγελαστούμε και τον θεωρήσουμε το φυσικό μας περιβάλλον.
Διότι κάπως έτσι εκτυλίσσεται ο δημόσιος διάλογος: όλα είναι σάπια και δυσώδη, όλοι εναντίον όλων, τη εξαιρέσει του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος διαθέτει μια άνωθεν κρυστάλλινα διαυγή και αδαμάντινη καθαρότητα, την οποία χώρεσε στη βαλίτσα με τα καλοκαιρινά χαβανέζικα πουκάμισα όταν πέρυσι πήρε το πρώτο αεροπλάνο κι ήρθε να μας σώσει από τον θλιβερό χωριάτικο και διεφθαρμένο εαυτό μας.
Το γεγονός ότι τώρα προσπαθεί ο ίδιος να σωθεί από τα οικεία βέλη είναι μια πτυχή την οποία δεν είχε υπολογίσει διότι ο ολόσωμος αμερικανικός καθρέφτης του τού έστελνε πίσω την εικόνα του αψεγάδιαστου, ρωμαλέου, άτρωτου, μπρατσωμένου και με τον σωστό αριθμό κοιλιακών μυών άνδρα, στοιχεία που στους ελληνικούς καθρέφτες δεν αντικατοπτρίζονται και τούτο αποδεικνύεται εύγλωττα από το ότι υψώθηκε απέναντί του ο Παύλος Πολάκης και ενώ ο Κασσελάκης ανέβηκε έναν λόφο, τώρα πρέπει να κατέβει από τον Ψηλορείτη…
Εν κατακλείδι, ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει επιτυχώς και δυσωδώς προς τη φυσική του θέση, δηλαδή το ευάριθμο εκείνο 3% –το οποίο γιγαντώθηκε με τα πτωματικά υλικά του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ από έναν άλλον μαθητευόμενο Φρανκενστάιν την εποχή που ανέβηκε στο φτερό του καρχαρία της κρίσης– ας ευχηθούμε ήσυχη διάλυση και ας ελπίσουμε ότι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός...
