Κάθε σοβαρό κράτος χρειάζεται σοβαρή κυβέρνηση και σοβαρή αντιπολίτευση: Κατ’ επέκταση το πολιτικό σύστημα χρειάζεται σοβαρή Κεντροδεξιά και σοβαρή Κεντροαριστερά. Σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση και την Κεντροδεξιά, οι «εξαιρέσεις» επιβεβαιώνουν τον κανόνα της σοβαρότητας. Με εξαίρεση κάποια «φάλτσα», η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη επιδρά καταλυτικά στη συνεκτικότητα και τη συνοχή μιας μεγάλης παράταξης, που εκτείνεται από τις παρυφές της Δεξιάς, καλύπτει το χώρο του Κέντρου και ασκεί επιρροή σ’ ένα κομμάτι της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας.
Σε ό,τι, όμως, αφορά την αντιπολίτευση, το «γκροτέσκο» του ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται περί... τραγωδίας, που μόνο τα λόγια ενός τραγικού ποιητή, του Σοφοκλή, μπορούν να την περιγράψουν: «Ανήρ έννους τα καινά τοις πάλαι τεκμαίρεται». Οπερ μεθερμηνευόμενον εστί, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα ώστε να συμπεράνει κανείς ότι το παλιό κατευθύνει το νέο. Και μπορεί ο νέος να είναι ωραίος, αλλά η Αριστερά, εκτός του ότι δεν τα πάει τόσο καλά με τους νεωτερισμούς, αποστρέφεται κάθε τι που δεν προέρχεται από τη διδασκαλία των «ιερών κειμένων» του σοσιαλισμού. Αρα δεν της πάει ο Στέφανος Κασσελάκης.
Αλλά, ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πρόεδρος, έστω κι αν μείνει με τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ στο χέρι, αφού είναι προφανές ότι οι άλλοι θα πάρουν τις... ομπρέλες τους και θα φύγουν. Το τραγικό είναι ότι θα μείνει με τον ΣΥΡΙΖΑ αυτός που δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα φύγουν αυτοί που είναι ΣΥΡΙΖΑ! Τραγέλαφος...
