Είναι λογικό ο Νίκος Ανδρουλάκης να αναζητεί ψηφοφόρους στα λημέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Το κέντρο έχει χαθεί και ο ίδιος δεν έκανε τίποτα για να το κερδίσει και πριν από τις εκλογές της 26ης Μαΐου. Η υιοθέτηση και αναπαραγωγή όμως του λαϊκισμού του Αλέξη Τσίπρα και του «σκληρού» α λα Λαλιώτη «ροκ» δύσκολα θα του φέρει ιδιαίτερα κέρδη πολιτικά.
Είναι σαφές ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης επιχειρεί να λανσάρει το σκληρό ροκ. Να παίξει στο παιχνίδι του Κώστα Λαλιώτη, που εξακολουθεί να κινείται στη Χαριλάου Τρικούπη διαθέτοντας άμεση πρόσβαση στα γραφεία της ηγεσίας του κόμματος. Μόνο που τα όρια με τον λαϊκισμό είναι δυσδιάκριτα. Και τείνει να μετατραπεί σε κακέκτυπο του Αλέξη Τσίπρα.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δείχνει να θεωρεί ότι τα ποσοστά που έλαβε στις 21 Μαΐου του επιτρέπουν να κινείται όχι με τη λογική του ρυθμιστή (αυτό κάηκε μαζί με την απλή αναλογική), αλλά του επόμενου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θέλει να κοντύνει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παράλληλα να αναδειχθεί και στον βασικό πολιτικό αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Και ναι μεν στοχεύει στη δεξαμενή των ψηφοφόρων που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ για να βρεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως δεν δείχνει να λαμβάνει υπόψη του πως αυτός ο σκληρός πυρήνας μετακινήθηκε στην Κουμουνδούρου από το 2012. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3% βρέθηκε να απειλεί την πρωτιά της ΝΔ και στη συνέχεια να εγκαθίσταται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να φτάσει εν τέλει στο Μέγαρο Μαξίμου. Έστω και με τη βοήθεια του Πάνου Καμμένου.
Αυτό το περίπου 16% –λίγο πάνω-λίγο κάτω– βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ από τον Μάιο του 2012. Έχει εμποτιστεί με τη λογική του πεζοδρομίου που μεταξύ Τσίπρα και Ανδρουλάκη το ποιος το εκφράζει καλύτερα είναι μάλλον δεδομένο. Εν τούτοις ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απευθύνεται σε αυτό. Και εκεί που κατηγορούσε τον Αλέξη Τσίπρα ότι επιχειρεί να αντιγράψει τον Ανδρέα Παπανδρέου, δείχνει να επιχειρεί ο ίδιος να αντιγράψει τον επικεφαλής της Κουμουνδούρου.
Το βέβαιο είναι ένα: αδυνατεί να πείσει πως αποτελεί τη σοβαρή αντιπολίτευση που και κατά τον ίδιο χρειάζεται η χώρα. Ακραίες εκφράσεις, προσωπικές επιθέσεις συνθέτουν το παζλ μας πολιτικής λαϊκισμού, η οποία διανθίζεται με μια ρητορική κατά της… δεξιάς. Θυμίζει κάτι αυτό; Ναι, τον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτό όμως που απομακρύνει τον επικεφαλής της Χαριλάου Τρικούπη από το κέντρο είναι οι αντιπολιτευτικές κορόνες που συνδυάζονται με μια θέση που επί της ουσίας δείχνει πως αδιαφορεί για την πορεία της χώρας. Για το τι θα συμβεί μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου. Και ότι ασχολείται με τον δικό του δρόμο.
Όλα αυτά την ώρα που στις πρώτες κάλπες οι πολίτες έστειλαν μήνυμα κατά της τοξικότητας, του λαϊκισμού και της πόλωσης. Και κυρίως υπέρ της σταθερότητας και της ασφάλειας. Το να πάρει ψηφοφόρους από τον Τσίπρα δεν αποκλείεται. Το να χάσει αυτούς που στράφηκαν στο ΠΑΣΟΚ εκτιμώντας πως αποτελεί μια σοβαρή λύση είναι πάντως πάνω στο τραπέζι.
