Ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίζεται να πηγαίνει από τη μια (πολιτική) γκάφα στην άλλη. Να διεκδικεί, όπως λέει, τη νίκη στις επόμενες εθνικές εκλογές και την ίδια ώρα να δίνει το φιλί της ζωής στη… Ζωή που έβλεπε δραματικές απώλειες στα δημοσκοπικά ποσοστά που είχε κερδίσει με την εργαλειοποίηση του δυστυχήματος των Τεμπών και τα συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν εξαιτίας των fake news για δήθεν παράνομα φορτία.
Ουσιαστικά στηρίζει τη συμμαχία του ξυλολίου από την οποία τελικά δεν αποχώρησε ποτέ. Ξεκίνησε με την υιοθέτηση των θεωριών συνωμοσίας περί «εύφλεκτου υλικού», σήκωσε το δάχτυλο για να δείξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως «ενορχηστρωτή της συγκάλυψης» και προχώρησε σε μια πρόταση δυσπιστίας βάζοντας στο παιχνίδι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που τη συνυπέγραψε.
Αποτέλεσμα να βρεθεί δημοσκοπικά στην τρίτη θέση με την Πλεύση Ελευθερίας να περνά στη δεύτερη. Τα πράγματα άλλαξαν όταν άρχισε να αποκαλύπτεται η αλήθεια και πώς εργαλειοποιήθηκε ο πόνος των συγγενών και το συναίσθημα των πολιτών. Στη συνέχεια έπιασε τον ΟΠΕΚΕΠΕ, φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίζει πως η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία αναφέρεται σε «γαλάζια εγκληματική οργάνωση».
Στην πορεία η Ζωή Κωνσταντοπούλου ξεφούσκωσε και το ΠΑΣΟΚ ξαναβρέθηκε στη δεύτερη θέση, χωρίς όμως να αυξήσει τα ποσοστά του. Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι –πελάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην υπόθεση των Τεμπών– βρήκε τον Νίκο Ανδρουλάκη απροετοίμαστο. Πίστεψε όμως ότι ενδέχεται να υπάρξει λαϊκή… εξέγερση και προσκολλήθηκε στο άρμα της Ζωής ακολουθώντας την ίδια τακτική.
Επενδύοντας όμως στην τοξικότητα και τον λαϊκισμό, χάνει το κέντρο. Και στ’ αριστερά που πλέον κινείται υπάρχουν άλλοι που ξέρουν να κινούν καλύτερα τα νήματα. Υπάρχουν πρωτότυπα, με αποτέλεσμα τα αντίγραφα να βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα.
Στις νέες δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ είτε είναι στάσιμο είτε χάνει ποσοστά. Η αξιωματική αντιπολίτευση που συμμετέχει στο παιχνίδι της τοξικότητας έχει απώλειες και αυτό κάτι σημαίνει. Είναι ένα μήνυμα που όμως ο επικεφαλής της Χαριλάου Τρικούπη δεν δείχνει να λαμβάνει. Συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο σε ένα πεδίο στο οποίο κυριαρχούν άλλοι.
Η στάση που επέλεξε το ΠΑΣΟΚ στην τροπολογία για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είχε επιπτώσεις. Οι κεντρογενείς ψηφοφόροι του δεν θέλουν αποσταθεροποίηση, δεν θέλουν νέο 2011 και ναι δεν τους αρέσει να χρησιμοποιείται το μνημείο και η Βουλή ως ντεκόρ για διαδηλώσεις και… δηλώσεις. Δεν τους αρέσουν ούτε οι απειλές κατά του κράτους ούτε οι τσαμπουκάδες.
Η πτώση του ΠΑΣΟΚ στη δημοσκόπηση της Metron Analysis δεν είναι καμπανάκι, είναι καμπάνα ο ήχος της οποίας γίνεται ακόμη πιο δυνατός αν δει κανείς τη δημοσκόπηση της Reall Polls για το protagon.gr όπου η Πλεύση Ελευθερίας καταγράφει ίδια ποσοστά με το ΠΑΣΟΚ.
Ακόμη χειρότερα υποχωρούν μέχρι και τα ποσοστά καταλληλότητας του Νίκου Ανδρουλάκη που ισοβαθμεί με Κυριάκο Βελόπουλο και Ζωή Κωνσταντοπούλου σε ένα ποσοστό της τάξης του 6%. Ναι, η πρωθυπουργισιμότητα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι στα τάρταρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προηγείται με 19 ποσοστιαίες μονάδες.
Δεν γνωρίζουμε πώς το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διανύσει την απόσταση που το χωρίζει από τη ΝΔ και να έρθει πρώτο κόμμα. Ούτε πώς θα σχηματίσει κυβέρνηση σε περίπτωση που γίνει αυτό το θαύμα. Άλλωστε δεν το διευκρινίζει ούτε ο πρόεδρός του, που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με όποιον θα μπορέσει – ίσως ακόμη και με τον Αλέξη Τσίπρα, αν τελικά κάνει κόμμα ή κατέβει με οποιονδήποτε τρόπο στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Όπως και να έχει, οι πολιτικές γκάφες του Νίκου Ανδρουλάκη ενδεχομένως αποτελέσουν case study για να καταγραφεί τι δεν πρέπει να κάνει ένας πολιτικός.
