Πλέον το ερώτημα απασχολεί όλο και περισσότερα στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη. Τι θέλει να πετύχει ο Νίκος Ανδρουλάκης; Να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ; Να είναι μια αξιωματική αντιπολίτευση–αν το καταφέρει αυτό στις επόμενες εκλογές– και να λειτουργεί κινηματικά ως συλλογικότητα που θα κουνά το δάχτυλο;
Διότι αυτό δείχνει, αυτό προκύπτει από την τακτική που έχει επιλέξει. Αυτό φαίνεται από τις αποφάσεις του, ακόμη και από τις δηλώσεις του. Τελευταίο παράδειγμα η στάση του στο ζήτημα της τροπολογίας για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Το ΠΑΣΟΚ εμφανίσθηκε να συμπλέει με τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μία και να καθίσταται ουρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου από την άλλη.
Ακόμη χειρότερα. Έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση για τα επεισόδια στην Περιφερειακή Διεύθυνση όπου συγκεντρώθηκαν ορισμένοι γονείς μαζί με μέλη άσχετων συλλογικοτήτων για να διαμαρτυρηθούν υποτίθεται για τις συγχωνεύσεις σχολείων.
Και το έκανε ενώ υπήρχε ήδη η ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. για το τι συνέβη. Έψαξαν και βρήκαν ότι υπήρχαν μέλη της συλλογικότητας «Όχι Μετρό στην πλατεία Εξαρχείων» και της «Ανοιχτή Συνέλευσης Υπεράσπισης του Λόφου Στρέφη», οπότε τα δεδομένα αλλάζουν. Θα πρέπει πρώτα να μάθουμε τι δουλειά είχαν εκεί. Για ποιο θέμα συμμετείχαν σε μια συγκέντρωση γονέων και εκπαιδευτικών και πώς άρχισαν τα επεισόδια ενώ προηγήθηκε και συνάντηση με εκπροσώπους των γονέων και των εκπαιδευτικών.
Βέβαια είχαν προηγηθεί οι ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ και οι δηλώσεις στελεχών και αρχηγών της Αριστεράς. Δεν υποστηρίζει κανείς ότι καλώς έπεσαν δακρυγόνα, όμως το μόνο στοιχείο που υπάρχει, όπως κάθε φορά, είναι κάποια βίντεο στα σόσιαλ μίντια που δείχνουν μόνο ορισμένα αποσπάσματα.
Όπως και να έχει, το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ σπεύδει να βγει μπροστά για κάθε κινηματικού τύπου αντίδραση δείχνει την αγωνία που έχει και η οποία μεγαλώνει λόγω και της παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα. Κινδυνεύει όμως αυτή η αγωνία να το οδηγήσει σε απώλεια σημαντικού μέρους ψηφοφόρων ειδικά αυτών που ανήκουν στο κέντρο.
Βλέπουν ένα κόμμα να πηγαίνει όλο και πιο αριστερά, να φωνάζει όλο και περισσότερο, να αρνείται στοιχεία που καθόριζαν την ύπαρξή του και να λειτουργεί αποτρεπτικά προς το κομμάτι του εκείνο που έμεινε σταθερό όταν οι περισσότεροι ψηφοφόροι μετακόμιζαν προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά.
Το ΠΑΣΟΚ γέρνει όλο και πιο πολύ προς τον ακραίο λαϊκισμό και την τοξική διχαστική ρητορική. Αναζητεί ρόλο σε έναν χώρο που έχει όχι απλά εκφραστές, αλλά έχει τα πρωτότυπα και δεν ενδιαφέρεται για αντίγραφα. Χάνει όμως τον ρόλο που θα μπορούσε να έχει σε έναν χώρο που παλιά, πολύ παλιά πλέον, είχε καταφέρει να κυριαρχεί.
Χάνει τους… νοικοκυραίους. Τα στελέχη του χλευάζουν αυτήν τη μεγάλη πληθυσμιακά ομάδα και άγονται και φέρονται από τα σόσιαλ μίντια και τη λεγόμενη «ηχηρή μειοψηφία» που έχει μάθει να προβάλλεται μέσα από τις κραυγές και τον θόρυβο.
Το χειρότερο είναι πως αδυνατεί να ξεκολλήσει τη βελόνα. Και όταν τα καταφέρνει είναι προς τα κάτω, αφού δίνει πάσες στη Ζωή Κωνσταντοπούλου που όταν βλέπει να καταγράφει απώλειες αναμένει τις πολιτικές γκάφες του Νίκου Ανδρουλάκη.
