«Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε», λέει ο θυμόσοφος λαός, και αναφορικά με την πολιτική μας κονίστρα το μυαλό πάει αβίαστα στον Νίκο Ανδρουλάκη, του οποίου το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο δημοσκοπικός κατήφορος του κόμματος στο οποίο σήμερα ηγείται, αλλά ότι αδυνατεί να αντιληφθεί ότι ο ίδιος φταίει. Κι εδώ ταιριάζουν γάντι τα λόγια του ποιητή: «δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε…»
Ακούγαμε χθες το βράδυ (Action 24) τον πολιτικό αναλυτή Ζαχαρία Ζούπη να λέει ότι το ΠΑΣΟΚ, πριν από περίπου έναν χρόνο, το έβρισκε στις μετρήσεις της Opinion Poll στο 20% και κάτι, και σήμερα είναι στο 13% και κάτι. Δηλαδή μέσα σε έναν χρόνο κοντά έχει χάσει το ένα τρίτο της δημοσκοπικής του δύναμης. Αλλά για τον Ανδρουλάκη είναι Σάββατο κι έξω έχει μια ωραία μέρα κι έναν λαμπρό ήλιο.
Τις πταίει, όμως, για τα χάλια του ΠΑΣΟΚ; Κατά τον Νίκο Ανδρουλάκη, ουχί οι επιλογές που κάνει και ο τοξικός λόγος που εκπέμπει, αλλά η μιντιακή υπεροπλία της κυβέρνησης. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες.
Με λίγα λόγια, όσο ο (μονίμως θυμωμένος) σημερινός επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ θα συμπλέει – κατ’ άλλους έχει γίνει ουρά της Πλεύσης – με το τοξικό-μονοπρόσωπο «κίνημα» της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τόσο θα υποχωρεί δημοσκοπικά το δικό του κόμμα.
Γιατί, ως γνωστόν, όταν ο «πελάτης» μπορεί να επιλέξει το original, δεν θα «αγοράσει» το imitation. Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουάτσον.
