Αν δεν υπήρχε ο Αλέξης Τσίπρας, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Όχι για να κυβερνήσει –αυτό το δοκιμάσαμε και το πληρώσαμε ακριβά–, αλλά για να μας εξηγεί με περισσή σοβαρότητα πώς κατάφερε να καταστρέψει κάτι και μετά να παρουσιάζεται ως ειδικός για τη διάσωσή του. Στο συνέδριο του in.gr, ο πρώην πρωθυπουργός ξέθαψε τον γνώριμο δραματικό του τόνο και μας ενημέρωσε πως η χώρα… βαλκανοποιείται. Σοβαρά; Μα πότε πρόλαβε;
Ο ίδιος που το 2015 ανέλαβε μια χώρα σε κρίση και την οδήγησε σε ένα περήφανο… δημοψήφισμα, μόνο και μόνο για να αγνοήσει το αποτέλεσμά του, τώρα αναρωτιέται γιατί οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό. Ίσως γιατί τους έδιωξε με capital controls, με μηδενική ανάπτυξη και με ένα πρόγραμμα «πρώτη φορά Αριστερά» που μετατράπηκε σε τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο.
Ο Τσίπρας, που κάποτε έκλεινε τις τράπεζες, τώρα ζητεί… ανάπτυξη. Ο άνθρωπος που είχε υπουργό Παιδείας τον Νίκο Φίλη και υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη κουνάει σήμερα το δάχτυλο για την έλλειψη στρατηγικής. Μας μιλά για brain drain, λες και το 2015 δεν έφυγαν κατά χιλιάδες οι νέοι για να γλιτώσουν από την «πρώτη φορά» που κόντεψαν να πνιγούν.
Αναφέρθηκε και στην «αναδιανομή», μια έννοια που επί ΣΥΡΙΖΑ μεταφράστηκε σε φορολόγηση των πάντων εκτός από τους κομματικούς φίλους. Μίλησε για «έρευνα και καινοτομία», ενώ η κυβέρνησή του έδινε μάχη να μην αξιολογηθούν ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Και όταν έφτασε στα περί «Ανάπτυξης, Αναδιανομής, Ανθεκτικότητας και Ασφάλειας», θα νόμιζε κανείς ότι περιέγραφε κάποιο ιδανικό σκανδιναβικό μοντέλο. Στην πραγματικότητα, όμως, επί ΣΥΡΙΖΑ βιώσαμε ένα εντελώς διαφορετικό τετράπτυχο, πιο κοντά στα τέσσερα Χ: Χάος, Χρέος, Χαμηλή αξιοπιστία και Χωρίς σχέδιο.
Και όλα αυτά συνοδευόμενα από θεσμικές «παρενέργειες»: τον Πολάκη να επιτίθεται με ντεσιμπέλ σε δημοσιογράφους και τον Παππά να μοιράζει τηλεοπτικές άδειες σαν κουπόνια σε λαϊκή. Ανθεκτικότητα δεν υπήρχε, ασφάλεια ούτε ως έννοια, ενώ η αναδιανομή έμοιαζε περισσότερο με ανακύκλωση της φτώχειας.
Ξέχασε φυσικά να προσθέσει και το πέμπτο «Α»: Αμνησία. Χωρίς αυτήν, ούτε οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του θα τον άκουγαν με τόση υπομονή. Είναι και αυτό ένα είδος ανθεκτικότητας: η πολιτική μνήμη-χρυσόψαρο.
Στο τέλος, ο Τσίπρας εμφανίστηκε σαν πολιτικός με όραμα. Ίσως γιατί κανείς άλλος δεν είδε τόσο καθαρά τα συντρίμμια που άφησε πίσω του. Γιατί τα είχε δημιουργήσει ο ίδιος.
