Η πολιτεία δεν έχει την πολυτέλεια να αμφιταλαντεύεται όταν πρόκειται για τη φύλαξη των συνόρων της. Τα νέα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, με βασικό άξονα την αναστολή υποβολής αιτήσεων ασύλου από παράνομες θαλάσσιες αφίξεις μέσω της Βόρειας Αφρικής, κινούνται στη μόνη λογική κατεύθυνση. Είναι η ελάχιστη άμυνα ενός κυρίαρχου κράτους που οφείλει να έχει τον έλεγχο ποιος εισέρχεται στην επικράτειά του με ποια ιδιότητα και για ποιον λόγο.
Η αντιπολίτευση όμως δείχνει για άλλη μία φορά ανίκανη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας και τα παρακλάδια της νεοαριστερής αποδόμησης δεν μπήκαν καν στον κόπο να προτείνουν μια εναλλακτική λύση. Αντίθετα ακολούθησαν την πεπατημένη της καταγγελίας αναμασώντας τα ίδια φθαρμένα συνθήματα περί ρατσιστικών ρυθμίσεων και παραβίασης του διεθνούς δικαίου. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρούν τη δική τους ηθική ανωτερότητα στα λόγια ενώ απέτυχαν παταγωδώς στα έργα.
Όταν κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ ο ανθρωπισμός τους μεταφράστηκε σε Μόριες σε Ειδομένες σε πρόχειρες κατασκευές και σε σκηνές μέσα στη λάσπη. Οι καταυλισμοί λειτουργούσαν ανεξέλεγκτα με μηδενική διοικητική δομή και πλήρη απουσία του κράτους ενώ δομές είχαν μετατραπεί σε άτυπα γκέτο. Τώρα παριστάνουν τους υπερασπιστές των ξεριζωμένων αλλά αδυνατούν να απαντήσουν σε ένα απλό ερώτημα. Τι ακριβώς προτείνουν να γίνει όταν σε λίγες ημέρες φτάνουν χιλιάδες άτομα χωρίς χαρτιά χωρίς δικαίωμα προστασίας χωρίς κανέναν έλεγχο.
Απέναντι σε αυτή τη σύγχρονη πραγματικότητα ο Νίκος Ανδρουλάκης επιλέγει και πάλι το «παρών». Ούτε υπέρ ούτε κατά. Μια γραμμή σιωπής που δεν θυμώνει κανέναν και δεν πείθει κανέναν. Η στάση του αυτή δεν είναι τυχαία. Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αντιφατικά ρεύματα με κορυφαίο αυτό που εκφράζει ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας ο οποίος δήλωσε ότι θα επιθυμούσε το ΠΑΣΟΚ να καταψηφίσει τα νέα μέτρα ώστε να είναι πιο καθαρό το μήνυμα. Ο Δούκας βλέπει καθαρότητα στην άρνηση να προστατευτούν τα σύνορα και ο Ανδρουλάκης βλέπει πολιτικό κόστος αν διαφωνήσει ανοιχτά μαζί του. Αυτή η μόνιμη τακτική αναμονής δεν είναι πολιτική είναι φυγομαχία.
Όποιος σήμερα δεν καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα απαιτεί λύσεις όχι εκθέσεις ιδεών και μοιρολόγια από τα έδρανα της Αριστεράς απλώς επιλέγει να συντηρεί το χάος. Όταν τα ίδια πρόσωπα που διέσυραν τη χώρα με τις εικόνες της Μόριας και των αυτοσχέδιων καταυλισμών νουθετούν για ανθρωπιά το μόνο που καταφέρνουν είναι να θυμίζουν γιατί δεν πρέπει να επιστρέψουν ποτέ στην εξουσία. Οι καιροί απαιτούν αποφάσεις. Όχι θλιβερή επανάληψη.
