Αν μη τι άλλο, ένα από τα χαρακτηριστικά του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι διαθέτει επιλεκτική μνήμη. Τούτο δεν συγκαταλέγεται πάντως στις αδυναμίες του, διότι ο ίδιος και το γνωρίζει και το χρησιμοποιεί με τρόπο επωφελή για τον ίδιο προκειμένου ακριβώς να ξεφεύγει από τις... κακοτοπιές. Δεν θα πρέπει να προξενεί συνεπώς έκπληξη, για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τη Νέα Δημοκρατία ήδη από τις εκλογές του Μαΐου για στροφή προς την ακροδεξιά και ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μεταχειρίζεται αντίστοιχες μεθόδους, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ήταν ο... πρώτος διδάξας.
ΕΡΣΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Πώς; Διότι κυβέρνησε για 4,5 χρόνια σφιχταγκαλιασμένος με τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος αποτέλεσε το πολιτικό του alter ego και οι φαινομενικές διαφορές των Ανεξάρτητων Ελλήνων με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη λαϊκιστική Δεξιά, θυσιάστηκαν ακριβώς στον βωμό της σχέσης αυτής και της αλληλεξάρτησης των δύο πολιτικών ανδρών.
Ο Αλέξης Τσίπρας πάντως ακάθεκτος μόλις προχθές έφτασε ακόμη και να κάνει λόγο για «ορμπανοποίηση» της χώρας, παραλληλίζοντας έτσι τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Βίκτορ Ορμπαν και τις αυταρχικές μεθόδους που εκείνος εφαρμόζει στην Ουγγαρία. Με την επιλεκτική μνήμη του ξέχασε ωστόσο ότι ο Ούγγρος πρωθυπουργός έχει κατ’ επανάληψη καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα για τη συμπεριφορά του και την πολιτική δράση του με την ενεργή δράση και συναίνεση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος φρόντισε να διαχωρίσει τη θέση του και μάλιστα σε ευρωπαϊκό ακροατήριο, καταρρίπτοντας έτσι έναν ακόμη από τους μύθους του Αλέξη Τσίπρα.
Πολιτικό σωσίβιο
Αντιθέτως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σφιχταγκαλιασμένος με τον Πάνο Καμμένο, αναζήτησε επανειλημμένα όταν κυβερνούσε πολιτικό σωσίβιο στους Ανεξάρτητους Ελληνες και όχι μόνο στον ηγέτη τους, απορροφώντας μετά τη συμφωνία των Πρεσπών στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ αρκετούς από τους βουλευτές του Πάνου Καμμένου, οι οποίοι σήμερα έχουν εκλεγεί ή είναι υποψήφιοι κανονικά, με τη «βούλα» του ΣΥΡΙΖΑ, λησμονώντας και οι ίδιοι το (ακρο)δεξιό παρελθόν τους.
Ιδιαίτερα στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης που συνέπεσε με το καταστροφικό εκείνο εξάμηνο του δημοψηφίσματος και των ακροβατισμών του Γιάνη Βαρουφάκη στο υπουργείο Οικονομικών, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος «ένωσαν» τον λαϊκισμό και με τον εθνικισμό και δημιούργησαν από κοινού φανταστικούς εχθρούς που έδωσαν βορά στον λαό, όπως τους δανειστές της Ελλάδας, τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους εν γένει.
Νωρίτερα δε, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για πρώτη φορά, ήτοι την περίοδο 2012-2015, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εγκαλούσε με τον ίδιο τοξικό λόγο που μεταχειρίζεται σήμερα τους πολιτικούς αντιπάλους του ως «υποτελείς των δανειστών» και «υπηρέτες ξένων συμφερόντων». Μια τακτική που αναμφισβήτητα προσιδιάζει στον Βίκτορ Ορμπαν, αλλά δεν προέρχεται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη...
Αλλαξε γνώμη...
Τον Σεπτέμβριο του 2017 εξάλλου, από το βήμα της ΔΕΘ, ο Αλέξης Τσίπρας υπερασπίστηκε τον Πάνο Καμμένο και τον κατέταξε στην «πατριωτική δεξιά και όχι στην ακροδεξιά», αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα σε τηλεοπτική συνέντευξή του φαίνεται πως άλλαξε γνώμη και χαρακτήρισε τότε ως «αναγκαίο κακό» τη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τη δική του συμπόρευση με τον Πάνο Καμμένο.
Απλή σύμπτωση και λεπτομέρεια για τους παρατηρητικούς: η επίμαχη τηλεοπτική συνέντευξη είχε δοθεί στη σημερινή εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πόπη Τσαπανίδου, στο Open. Υπήρχαν βέβαια και στελέχη του κόμματος της Κουμουνδούρου που τα είχαν πει εγκαίρως: όπως ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ο οποίος το 2012 είχε σχολιάσει στο Twitter ότι «το κόμμα Καμμένου εντείνει την πολυδιάσπαση στην άκρα δεξιά» και είχε προειδοποιήσει την Αριστερά ότι πρέπει να πάρει τα μέτρα της εν όψει των εκλογών.
Με το ίδιο θράσος πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα ερμήνευσε πρόσφατα και το αποτέλεσμα των ιταλικών εθνικών εκλογών, εγκαλώντας τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις ότι οδήγησαν με τη στάση τους στην επικράτηση της Τζόρτζια Μελόνι. Ομως, το 2015 ο ίδιος αγνόησε δύο φορές το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι και ο Αλέξης Τσίπρας έπεσε στην αγκαλιά του Πάνου Καμμένου, ανοίγοντας πρώτος τον δρόμο για τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων και των αριστερών κομμάτων με την ακροδεξιά. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, δηλαδή. Σταθερά από τον ΣΥΡΙΖΑ, σταθερά από τον Αλέξη Τσίπρα και σ’ αυτήν την περίπτωση και σε τόσο πολλές άλλες...
