Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί σήμερα να περιγράψει την περίοδο 2015-2019 ως την πηγή του κακού που τον οδήγησε στην παραίτηση του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ως μια εποχή όπου ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά οι υπουργοί του δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Το παρουσιάζει ως ένα σχεδόν άτυχο διάστημα. Μια περίοδο με δυσκολίες, ναι, αλλά όχι με δικές του ευθύνες. Έτσι τουλάχιστον αφήνει να εννοηθεί. Προσπαθεί να πείσει ότι η εικόνα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θολώθηκε από τρίτους. Όχι από τον ίδιο.
Η πραγματικότητα όμως είναι συγκεκριμένη. Παρά τη φορολογική λαίλαπα και το κυνήγι της μεσαίας τάξης. Παρά το τραύμα του δημοψηφίσματος. Παρά τις παλινωδίες κορυφαίων στελεχών. Παρά τη Συμφωνία των Πρεσπών που ακόμη κοστίζει πολιτικά. Παρα τα εγκληματικά λάθη στη Μάνδρα και στο Μάτι. Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 πήρε 31,53%. Έχασε μόλις τέσσερις μονάδες από το 35,46% του 2015. Με όλα τα βάρη της διακυβέρνησης. Με όλα τα λάθη. Με όλο το χάος. Η μεγάλη απώλεια δεν ήρθε τότε. Ήρθε μετά.
Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να εξηγήσει την πτώση του μέσα από ένα βιβλίο. Και την εξήγησε όπως τον βολεύει. Με ευθύνη όλων των άλλων. Των υπουργών του. Του κόμματός του. Του οργανωτικού χάους που –εντελώς τυχαία– δεν είχε καμία σχέση με τον ίδιο. Μια αφήγηση που προσπαθεί να τον παρουσιάσει ως ηγέτη που απλώς βρέθηκε περικυκλωμένος από «λάθος ανθρώπους». Λες και οι «λάθος άνθρωποι» έπεσαν από τον ουρανό.
Η αλήθεια όμως βρισκόταν αλλού. Στην τετραετία 2019-2023. Εκεί χάθηκε η εμπιστοσύνη. Όχι από παλιές πληγές. Από νέες επιλογές. Την υιοθέτηση μιας ακραίας γραμμής. Τη στήριξη στον Κουφοντίνα. Την υπεράσπιση κάθε παραβατικότητας σαν να ήταν πράξη αντίστασης. Την υπόθεση της «Μικρής Μαρίας του Έβρου» που κατέρρευσε αλλά χρησιμοποιήθηκε μέχρι τέλους. Τα χυδαία συνθήματα που άγγιξαν τον πάτο του πολιτικού διαλόγου, δεν ξεχνάμε ποιος έλεγε τα Μητσοτακη_γμσαι… τα ΝΔ_παιδεραστες. Και μέσα στην πανδημία, αντί για σταθερότητα, πρόσφερε θόρυβο και τυχοδιωκτισμό.
Και τώρα ο Τσίπρας προσπαθεί να πείσει ότι για όλα αυτά έφταιγαν οι συνεργάτες του. Ότι η εικόνα του κόμματος διαλύθηκε επειδή κάποιοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Ότι εκείνος ήταν απλώς ο άνθρωπος που πίστεψε τους λάθος ανθρώπους.
Όμως οι πολίτες δεν το είδαν έτσι. Έκριναν τον αρχηγό. Έκριναν τη στάση του. Έκριναν την πολιτική του σοβαρότητα. Γι’ αυτό και το 17% δεν ήταν αποτέλεσμα παλιών υπουργικών λαθών. Ήταν η τελική απόφαση μιας κοινωνίας που είχε πλέον ξεκάθαρο μέτρο σύγκρισης. Από τη μία ένας ηγέτης που δεν έδειξε ποτέ πως μπορεί να κρατήσει μια σταθερή γραμμή και να διαχειριστεί τις συνιστώσες του κόμματος του. Από την άλλη ένας πρωθυπουργός που διαχειρίστηκε αλλεπάλληλες κρίσεις παγκόσμιας κλίμακας με ψυχραιμία.
Όσο κι αν προσπαθήσει να ξαναγράψει το παρελθόν, η σύγκριση θα τον ακολουθεί. Και το αποτέλεσμα στην κάλπη θα είναι πάντα το ίδιο. Συντριβή. Γιατί αυτή τη φορά, οι πολίτες δεν ξέχασαν. Κατάλαβαν. Αυτός συνεχίζει να είναι εκτός τόπου και χρόνου.
