Υπάρχει ένα σημείο όπου η ανοχή εξαντλείται. Το ένιωσα ξανά διαβάζοντας τα αποσπάσματα από το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα για το Μάτι. Δεν θυμώνω επειδή η υπόθεση επανέρχεται στο βιβλίο. Θυμώνω γιατί ο ίδιος συνεχίζει να μιλά σαν απλός παρατηρητής, όχι ως ο άνθρωπος που βρέθηκε στην κορυφή της ευθύνης εκείνη τη μέρα. Η απόσταση ανάμεσα στο ύφος του και στον ανθρώπινο πόνο είναι μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε να είναι για οποιονδήποτε, πόσο μάλλον για έναν πρώην πρωθυπουργό.
Δεν περίμενα συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Περίμενα όμως έστω μια ειλικρινή παραδοχή: ότι έγιναν λάθη, ότι κάποιες αποφάσεις άργησαν, ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτούργησε. Αντ’ αυτού βρίσκω υπεκφυγές και γενικόλογες διατυπώσεις που μεταθέτουν την ευθύνη αλλού. Το αποτέλεσμα είναι μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η τραγωδία σαν μια «κακή στιγμή» και όχι ως αποτέλεσμα πραγματικών αποφάσεων.
Η ανακοίνωση του Συλλόγου Συγγενών και Εγκαυματιών είναι καθαρή και ψύχραιμη. Λέει τα αυτονόητα: η τραγωδία δεν ήταν φυσικό φαινόμενο, οι ευθύνες έχουν ονόματα, οι παραλείψεις καταγράφονται. Δεν χρειάζονται δραματοποιήσεις. Και αυτή η σαφήνεια κάνει την απόπειρα του Τσίπρα να «αναδομήσει» τα γεγονότα ακόμη πιο προκλητική.
Κάθε προσπάθεια πολιτικού rebranding που χτίζεται πάνω σε μια ανοιχτή πληγή είναι άκαρπη. Ο Τσίπρας προσπαθεί να εμφανιστεί ως παρών αλλά «ανέκφραστος παρατηρητής». Στην πραγματικότητα, η αφήγησή του αποκαλύπτει μόνο την αδυναμία να αντιμετωπίσει όσα συνέβησαν.
Κάποια πράγματα δεν ξαναγράφονται. Ούτε με βιβλία, ούτε με αφηγήσεις. Κανένα ρετουσάρισμα δεν μπορεί να σβήσει την ανεπάρκεια του τότε ή τη γύμνια της συνείδησης σήμερα.
