Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Είναι ήδη «πρωθυπουργός». Από παιδί. Ζει τον… μύθο του στην Ελλάδα, όπου η άκοπη και άνευ ουσίας ρητορική του «δώσ' τα όλα» εξακολουθεί να βρίσκει θιασώτες.
«Χτυπάτε την πόρτα του πρωθυπουργού» έγραφε στην πόρτα του παιδικού του δωματίου, όπως μας έχει πληροφορήσει ο πατέρας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για να μας δείξει ενδεχομένως πως από παιδί ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική.
Μόνο που τα παιδικά όνειρα για να γίνουν πραγματικότητα απαιτείται κόπος. Και μπορεί κατά δήλωσή του να είναι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας ο Στέφανος Κασσελάκης, στον τομέα της πολιτικής όμως έχει επιλέξει την τακτική του προκατόχου του. Τη χωρίς κόπο αναζήτηση του δρόμου που οδηγεί στην εξουσία. Τον άκρατο λαϊκισμό.
Η διαφορά είναι πως ο προκάτοχός του βρήκε την ευκαιρία να πατήσει σε μια κρίση άνευ προηγούμενου για τη χώρα. Να εκμεταλλευθεί τα πιο ακραία συναισθήματα των πολιτών και το κύμα αγανάκτησης που είχε σηκωθεί τότε, κάνοντας όμως μια μεγαλειώδη κωλοτούμπα που αποδόμησε πλήρως το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και το σύνολο της ιδεολογίας της.
Τώρα ο Στέφανος Κασσελάκης έρχεται με την ίδια τοξική ρητορική και τον ίδιο λαϊκισμό να επαναλάβει τα ψέματα και το δηλητήριο με το οποίο είχαν ποτίσει μια χώρα. Όμως σε αυτήν την επανάληψη της παράστασης του λαϊκισμού δεν κόβονται εισιτήρια. Δεν υπάρχουν θεατές.
Ακόμη και οι οπαδοί, οι φανατικοί, λιγοστεύουν. Γυρνούν την πλάτη στα ψέματα και στις υποσχέσεις που δεν μπορούν να τηρηθούν, όπως δεν τηρήθηκαν και από τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του. Την ίδια που πλαισιώνει τον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αυτήν τη λογική και αυτήν την πρακτική η ταμπέλα του πρωθυπουργού θα παραμείνει στην πόρτα του παιδικού δωματίου του Στέφανου Κασσελάκη. Και ευτυχώς…
