Η δολοφονία του Tσάρλι Κερκ σόκαρε την Αμερική και ξύπνησε μνήμες από σκοτεινές εποχές. Δεν εκτέλεσαν μόνο έναν άνθρωπο, στόχευσαν την ίδια την ελευθερία του λόγου. Ο Κερκ δεν ήταν ένας τυχαίος σχολιαστής και influencer. Υπήρξε ηγετική μορφή της νέας συντηρητικής γενιάς, ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στον δημόσιο διάλογο.
Ταξίδευε αδιάκοπα σε πανεπιστήμια, αίθουσες και κοινότητες για να μιλήσει, να ακούσει, να προκαλέσει και να προκληθεί. Στο πρόσωπό του, πολλοί νέοι, κυρίως στα πανεπιστήμια, βρήκαν την τόλμη να υπερασπιστούν τις απόψεις τους σε ένα περιβάλλον, όπου επικρατεί η «λογοκρισία της πλειοψηφίας».
Σε μια εποχή όπου, αν δεν υμνείς την woke culture ή το «Free Palestine», στιγματίζεσαι ως εχθρός και ακροδεξιός εν ριπή οφθαλμού, ο Kερκ αρνήθηκε να σωπάσει και πλήρωσε το τίμημα.
Δεν έκρυψε ποτέ τις θέσεις του. Υπέρ της οπλοκατοχής, υπέρ ενός αυστηρού πλαισίου για τις αμβλώσεις, συντηρητικός στην ουσία. Γι’ αυτό τον βάφτισαν «ακροδεξιό» και «φασίστα».
Μα η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ήξερε να διαφωνεί αλλά πάντα με επιχειρήματα και διάλογο. Άκουγε προσεκτικά και την άλλη άποψη, την σεβόταν και έμπαινε σε συζήτηση χωρίς φόβο. Πίστευε πως η αλήθεια δεν φοβάται την αντιπαράθεση και αυτό τον έκανε επικίνδυνο για όσους θέλουν μια κοινωνία μονοφωνική, η οποία επιτρέπει να έχει φωνή μόνο το politically correct και κάθε αντίθετη φωνή να θεωρείται απειλή.
Καθοριστική υπήρξε και η στάση του απέναντι στο Ισλάμ. Ο Kερκ ξεχώριζε την πίστη από τον φανατισμό και μιλούσε ανοιχτά για τον κίνδυνο που συνιστά το πολιτικό Ισλάμ στις ελευθερίες και τα δικαιώματα, που θεωρούνται δεδομένα στις δυτικές κοινωνίες. Υπερασπιζόταν με πάθος τις αξίες της Δύσης: κράτος δικαίου, ισονομία, ατομικά δικαιώματα.
Η δολοφονία του δεν είναι απλώς η απώλεια ενός σχολιαστή. Είναι πλήγμα για τη Δύση ολόκληρη. Ο Kερκ δίχαζε. Σε πολλά ζητήματα ήταν όντως πολύ συντηρητικός. Ωστόσο, ήταν έξυπνος, ενημερωμένος, με επίκαιρα επιχειρήματα και με σεβασμό στον αντίλογο. Δεν ήταν ρατσιστής ούτε ομοφοβικός, όσο κι αν τον συκοφαντούσαν. Ήταν μια « ενοχλητική » φωνή που απαιτούσε διάλογο και όχι φίμωση και αυτό, φαίνεται, δεν το ανεχόταν ένα συγκεκριμένο ιδεοληπτικό κατεστημένο, προσδιορισμένης πολιτικής απόχρωσης.
Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε σε όλα αλλά οι υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας, γιατί μόνο έτσι θα κρατήσουμε ζωντανό το δικαίωμα να μιλάει ο καθένας χωρίς φόβο και λογοκρισία. Γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος ο Τσάρλι Κερκ: « Όταν οι άνθρωποι σταματούν να μιλούν, τότε εμφανίζεται η βία ».
