Είναι πρόδηλον ότι το παρόν ιδιαζόντως ειδεχθές –έγκλημα καθοσιώσεως– ποινικό αδίκημα εν ψυχρώ δολοφονίας –επί σκοπώ ανθρωποκτονίας– κατά του Τσάρλι Κερκ, αποδεικνύει ότι ο αρτιφανής ολοκληρωτισμός της αυθεντίας της «αλήθειας», όστις υποτιμά την ανθρώπινη αξία, κείται εγγύς και δεν ενδοιάζει να εκδηλωθεί απεριφράστως κατά ενός οιουδήποτε ανθρωπίνου προσώπου, ακριβώς επειδή αυτό (το πρόσωπο) εκφέρει μία διαφορετική γνώμη από την «αλάθητη δική του άποψη», απαγγέλοντάς του (εν λόγω προσώπου) στυγνά και ασφαλώς αντιδημοκρατικά το «βαρύ» στίγμα του αντιφρονούντος και του εγκληματία σκέψεως.
Ο πυρήνας της Δημοκρατίας πλήττεται (από τους φορείς του ως άνω ολοκληρωτισμού) εν τούτοις από την αυτήν λοιμική –την ανίατη– ασθένεια της προκρούστειας λογικής της θρησκείας των ιδεοληπτικών, φονταμενταλιστών, οι οποίοι προτάσσουν, επί τη πράξει, την αρτηριοσκληρωτική και απαρασάλευτα δογματική ιδεολογία τους, έναντι εισέτι και της ιδίας της ανθρώπινης αξίας, παρά την ψευδεπίγραφη και κίβδηλη ανθρωποκεντρική θεωρητική ρητορική τους, ό,τι δηλαδή ακριβώς συνέβαινε και με όσους ομνύαν πίστην εις το πάλαι ποτέ «Σιδηρούν Παραπέτασμα».
Επί της ουσίας διακατέχονται από ενδόμυχο μίσος κατά των διαφωνούντων, στοχοποιώντας ρατσιστικά οιαδήποτε ομάδα προσώπων τολμά να αρθρώσει μία διαφορετικά τεκμηριωμένη άποψη, ενάντια εις το ιδικό τους, παγιωμένα αποκρυσταλλωμένο πολιτικό δόγμα, με αποτέλεσμα ευθύς αμέσως να τους επιτίθενται απηνώς, να τους διαβάλλουν, ιταμώς και ψευδώς, προσάπτοντάς τους τον ψόγο του συντηρητικού, του ακροδεξιού, δηλαδή αποπειρώνται να τους πλήξουν με την κατασκευή, αντεπιστημονικών και ανεδαφικών, απαξιωτικών χαρακτηρισμών και στερεοτύπων κλισέ, μειώνοντας την αξία των ιδεών και απόψεών της εις την κοινή γνώμη.
Ο νεοπαγής τούτος ολοκληρωτισμός συνιστά ιδίως τοκετό των ακραίων αντιλήψεων, αλλά ιδίως της μη φιλελεύθερης αριστεράς, η οποία αρέσκεται να θέτει εαυτόν εις το απυρόβλητο της ιστορικής κριτικής, απολαμβάνουσα μία μορφή ιδεολογικής ασυλίας, καθότι φρονεί ότι πέραν του αλαθήτου, το οποίο κατέχει, δύναται να επικρίνει τους πάντες άνευ επιχειρηματολογίας και να επιτίθεται κατά και διά πάντων όταν της ασκούν πάσης μορφής κριτική οι «κακοί» αντίπαλοί της.
Τοιαύτη η αντίδραση ερείδεται εις τη δογματική «μανιχαϊστική» σύγκρουση ότι οι απόψεις της μεταμοντέρνας αριστεράς της μετανεωτερικότητας (εθνομηδενισμός, παραχάραξη και σχετικοποίηση των πραγματικών γεγονότων της ιστορίας, δικαιωματισμός, woke ατζέντα, πολυπολιτισμός, πολιτική ανοικτών συνόρων και η εν γένει σταυροφορία του ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού, αντικληρικαλισμός), συνιστά μία αδιαμφισβήτητη και αδιάσειστη εδραία αλήθεια, η οποία ταυτίζεται με τις δυνάμεις του «φωτός», τους –κατά τους πρεσβευτές της– δηλονότι «καλούς», ως εκ τούτου συνιστά κάτι παγιωμένο και αμετακίνητο εις την Ιστορία, άρα μετά ταύτα οι φορείς αυτής της «καλής» ιδεολογίας δέον όπως πατάξουν το «κακό», δηλαδή όποια ιδεολογία συγκρούεται η «τολμά» να διαμφισβητήσει τα θέσφατα θέσμια θεμέλια της μοναδικής αυτής κεκτημένης αλήθειας τους.
Οι ιδεοληπτικοί θιασώτες αυτής της θεώρησης των πραγμάτων, λοιπόν, εκκινούν με την εξ ορισμού προκρούστεια και εξόχως ολοκληρωτική ερμηνεία ότι η αποκλειστική θέσφατη αλήθεια του σύμπαντος κόσμου καθίσταται η ιδική τους «αριστερή» ιδεολογία, άνευ ουδεμίας αυτοκριτικής ταυτιζόμενη μονουχί με το καλό αλλά υπέρ ποτέ και άλλοτε και την παγκόσμια απονομή της δικαιοσύνης.
Άρα, η μερίδα αυτή κατέχει την αλήθεια και το παγκοίνως αγαθό, εξ ου και οι αντιρρησίες-αντιφρονούντες ταυτίζονται αυτοδικαίως με το κακό, για αυτόν τον λόγο και η αυτόθροη συνέπεια μία τέτοιας ερμηνείας είναι ότι επιβάλλεται να διώκονται (οι αντιφρονούντες της αληθείας τους) καθ’ οιονδήποτε τρόπο και δέον όπως πατάσσονται αυτόχρημα και μονομιάς διότι μόνον τοιουτοτρόπως θα αποκαθαρεί άπαξ και διά παντός ο κόσμος από το αντιπολιτευόμενο κακό, το οποίο υπάρχει εξ αντιδιαστολής του, κατ’ αυτούς, ιδικό τους «καλό», το οποίο πρεσβεύουν εξ ιδεολογικής αποκαλύψεως, πλην όμως εξ αντικειμένου όλως αυθαιρέτως και καθ’ όλα ανεδαφικώς.
Η κινδυνώδης και μισάνθρωπη αυτή λογική καθαγιάζει τα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής, καθότι δημιουργεί το άλλοθι εις τη συνείδησή τους ότι η ανθρώπινη ζωή ενός αντιφρονούντος δεν έχει αξία διότι δεν είναι άνθρωπος, «είναι απλός ακροδεξιός», άνθρωπος κατ’ αυτούς καθίσταται μόνον ο ιδεολογικώς ομογάλακτος και κοινωνός του ιδικού τους δόγματος, όλοι οι άλλοι καθίστανται εχθροί και τους αρμόζει ο αιώνιος διωγμός, ήτοι η επίγεια κόλαση, προσέτι και ο θάνατος.
Εν κατακλείδι, οι εκ πεποιθήσεως και εκ συνειδήσεως δράστες, τυφλοί από το ιδεολογικό τους πάθος εις το οποίο είναι προσηλωμένοι με θρησκευτική ευλάβεια, δεν ενδοιάζουν να επιβάλλουν, παντί προσφόρω τρόπω, διά πυρός και σιδήρου, ξύλοις και ροπάλοις, την ανεπίληπτη και αποκεκαθαρμένη, ως διατείνονται, κοσμοθεωρία προς το υπόλοιπο της κοινωνίας, διά να τους διαφωτίσουν και να τους ανανήψουν από τον λήθαργο της πλάνης τους.
Συνελόντι ειπείν, η τροφός και η μήτρα της δολοφονίας του Κερκ ήταν η συμπεπηγμέη ιδεοληψία, η πώρωση της συνειδήσεως του δράστη ότι δήθεν κατέχει την αυθεντία της αλήθειας του καλού, εξ ου και έχει ευθύνη να απονείμει τη δικαιοσύνη, πατάσσοντας το μιαρό κακό δι’ αφαιρέσεως της ζωής, ακριβώς επειδή είναι αντιφρονών, άρα κατά τις αντιλήψεις του «ακροδεξιός», άρα μη άνθρωπος, ως εκ τούτου, εξ ονόματος της αλάθητου των «ιερών» απόψεών του, νομιμοποιείται ηρωικά να πολεμήσει τον άξονα του κακού έστω κατά αυτόν τον κτηνώδη τρόπο, δηλαδή ο «ιερός» σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Το απογοητευτικό είναι ότι υπάρχουν πολλοί «εκπυρσοκροτητές» με αυτές τις λίαν επικίνδυνες ιδεοληψίες, γεγονός που συνιστά μία βραδυφλεγή βόμβα η οποία ναρκοθετεί τα θεμέλια της κοινωνίας μας, της Ευρώπης και του κόσμου, η οποία, το γε νυν έχον, τελεί εν υπνώσει, έως ότου εν τέλει εκραγεί με ανυπολόγιστες για την ανθρωπότητα συνέπειες.
*Ο Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς είναι δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και ΣτΕ, ανεξάρτητος βουλευτής
