Ο Εμανουέλ Μακρόν ανακοίνωσε την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους ως «ηθικό χρέος». Πίσω όμως από τον ανθρωπιστικό λόγο ξεδιπλώνεται ένας ψυχρός πολιτικός λογαριασμός. Η απόφαση δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Στηρίζεται σε εσωτερικές εκλογικές ισορροπίες, σε αραβικές επενδύσεις και στη φιλοδοξία του Παρισιού να εμφανιστεί ως «διαιτητής» της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής παραγκωνίζοντας της Ουάσινγκτον.
Στη Γαλλία ζουν 6 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, περίπου το 10% του πληθυσμού. Πρόκειται για εκλογική δύναμη που στρέφεται τα τελευταία χρόνια κυρίως προς τα αριστερά και τον Μελανσόν. Με τις δημοτικές εκλογές του 2026 και τις προεδρικές-βουλευτικές του 2027, ο Μακρόν επιχειρεί να κερδίσει αυτό το κοινό, προβάλλοντας την εικόνα του προέδρου που δεν αδιαφορεί για την Παλαιστίνη. Εσωτερικά, η κατάσταση είναι εκρηκτική, με μόλις 17% των πολιτών να δηλώνουν ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση.
Θέλει λοιπόν να στρέψει τα βλέμματα στο εξωτερικό και εκεί που υπάρχει ζουμί. «Το μυστικό του Μακρόν είναι ο ναρκισσισμός. Έχει ανάγκη να βρίσκεται στο επίκεντρο της εικόνας. Δεν έχει πια εξουσία στο εσωτερικό. Είναι ένας άνθρωπος που έχει χάσει τρεις εκλογές στη σειρά: τις πρώτες βουλευτικές μετά την επανεκλογή του, τις ευρωπαϊκές εκλογές και τις δεύτερες βουλευτικές», υπενθυμίζει ο Πιερ Λελούς, πρώην υπουργός του Σαρκοζί.
Παράλληλα, ο παράγοντας πετροδολάρια είναι κομβικός. Το Κατάρ, που έχει ήδη αγοράσει την Παρί Σεν Ζερμέν, έχει δεσμευτεί να επενδύσει έως και 10 δισεκατομμύρια ευρώ στη Γαλλία μέχρι το 2030. Η Σαουδική Αραβία, με την οποία ο Μακρόν ονειρεύεται κοινές διασκέψεις για τη λύση δύο κρατών, βλέπει έναν Ευρωπαίο ηγέτη που τολμά να κινηθεί χωρίς αμερικανική καθοδήγηση. Η αναγνώριση λειτουργεί έτσι και ως διαβατήριο για να εξασφαλίσει το Παρίσι επενδύσεις και διεθνή ρόλο.
Την ίδια στιγμή, η γαλλική κοινωνία φλέγεται από αντισημιτισμό. Η μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα της Ευρώπης, περίπου 400.000 άτομα, βιώνει κλίμα φόβου. Από την αρχή του πολέμου στη Γάζα, οι καταγεγραμμένες αντισημιτικές επιθέσεις έχουν υπερδιπλασιαστεί. Εβραίοι κρύβουν στο δρόμο θρησκευτικά σύμβολα, όπως κολιέ με το άστρο του Δαβίδ, και οικογένειες φεύγουν για το Ισραήλ ακόμη και εν μέσω πολέμου. Ο πρόεδρος που διακηρύσσει την ειρήνη δε δείχνει να συγκινείται για τη δική του κοινότητα, που νιώθει όλο και πιο απροστάτευτη.
Η κοινή γνώμη δεν είναι μαζί του. 7 στους 10 Γάλλους απορρίπτουν την αναγνώριση υπό τις παρούσες συνθήκες, όσο η Χαμάς παραμένει ενεργή και απειλητική. Η Μαρίν Λεπέν μιλά για νομιμοποίηση τρομοκρατών. Ακόμη και πιο μετριοπαθείς αναλυτές θεωρούν την απόφαση βιαστική, κενή περιεχομένου και επικίνδυνη για την εικόνα της Γαλλίας ως ουδέτερου μεσολαβητή.
Η αλήθεια είναι απλή. Η αναγνώριση δεν είναι ούτε πράξη αρχών ούτε ηθικό χρέος. Είναι ένα τριπλό στοίχημα. Να κερδίσει τις μουσουλμανικές ψήφους, να προσελκύσει αραβικές επενδύσεις και να χτίσει προσωπικό κύρος σε διεθνές επίπεδο για όσο χρόνο του μένει, γιατί στο εσωτερικό δεν τα καταφέρνει. Εν τέλει όμως, είναι μόνο συμβολική η αναγνώριση. Δεν θα αλλάξει τίποτα ούτε στο πεδίο ούτε στον χάρτη. Ούτως ή άλλως για τον Μακρόν περισσότερο μετρούσαν πάντα οι συμβολισμοί παρά η ουσία.
