Η απόφαση του Προέδρου Μακρόν να αναγνωρίζει ένα κράτος που στην ουσία δεν υπάρχει εικάζεται ότι πάρθηκε γιατί θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο θέλει να αφήσει το στίγμα του στη διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαίτερα στη γαλλική κοινή γνώμη για να τον θυμούνται. Μπορεί, όμως, και να πιστεύει πραγματικά -για να μην τον αδικούμε- ότι ο πόλεμος έχει διαρκέσει πάρα πολύ, ότι η ανθρωπιστική κατάσταση έχει καταστεί αβάσταχτη και ότι ο Νετανιάχου οδηγεί το Ισραήλ σε αδιέξοδο. Αυτός πιθανόν να γνωρίζει καλύτερα από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό ποιο είναι το συμφέρον του Ισραήλ.
Η αλήθεια είναι ότι ο Γάλλος πρόεδρος δεν φημίζεται για τις αποφάσεις του όπως έδειξε η κίνηση του να οδηγήσει τη χώρα του σε εκλογές και εξαιτίας αυτής της αψυχολόγητης απόφασης σήμερα η Γαλλία να βυθίζεται στη κρίση. Έχει όμως σημασία πως λειτουργεί το μυαλό ενός ηγέτη μιας μεγάλης χώρας. Ξεκινά με το αποτέλεσμα, την αναγνώριση, χωρίς να γίνονται σεβαστά τα προαπαιτούμενα, δηλαδή η απελευθέρωση των ισραηλινών ομήρων, η διάλυση της Χαμάς και η μεταρρύθμιση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, προϋποθέσεις που ο ίδιος ο Μακρόν είχε θέσει. Εν ολίγοις, πήρε μια απόφαση χωρίς να μπορεί αντικειμενικά να ελέγξει τις συνέπειες.
Στο μυαλό του Μακρόν υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει την πορεία της ιστορίας, να αφήσει ένα ίχνος, να μειώσει την εικόνα του τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό επίπεδο, σε μια εποχή που η δημοτικότητα είναι σε χαμηλό όλων των εποχών: μόνο το 15% των Γάλλων εξακολουθεί να τον εμπιστεύεται, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου από το περιοδικό Figaro.
Η εικόνα του Μακρόν είναι αυτή ενός Προέδρου που βρίσκεται στην ηγεσία ενός κράτους, της Γαλλίας, η οποία διέρχεται μια πολύ σοβαρή κρίση και δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να καταρρεύσει, αλλά δεν τον ενδιαφέρει, και μάλιστα ενδιαφέρεται για την ίδρυση ενός άλλου κράτους. Αναγνωρίζει ένα κράτος που δεν υπάρχει, αντί να σώζει το δικό του που καταρρέει.
