Η σφαίρα που αφαίρεσε τη ζωή του Τσάρλι Κερκ δεν ήταν απλώς πράξη ωμής βίας, ήταν η απόδειξη ότι η τρομοκρατία αλλάζει πρόσωπα και εργαλεία, αλλά ποτέ δεν χάνει τον στόχο της: τον φόβο. Σήμερα, όμως, αυτός ο φόβος δεν γεννιέται μόνο στον δρόμο, τρέφεται και θεριεύει στο ψηφιακό μας σαλόνι, στα social media.
Εκεί όπου άνθρωποι, πίσω από ψευδώνυμα και avatars, πανηγυρίζουν για μια εκτέλεση. Εκεί όπου ο θάνατος γίνεται meme, το αίμα «content» και η βία χειροκροτείται με emoji. Η διαδικτυακή αυτή αμεριμνησία δεν είναι απλώς ανήθικη, είναι συνενοχή. Όταν η δολοφονία μετατρέπεται σε «δικαίωση» στα σχόλια, τότε η τρομοκρατία κερδίζει το δεύτερο, ίσως πιο επικίνδυνο, πεδίο μάχης: τις συνειδήσεις.
Ας μην κρυβόμαστε. Η βία δεν προκύπτει στο κενό. Όταν το πολιτικό μίσος κανονικοποιείται online, όταν οι αντίπαλοι βαφτίζονται «εχθροί» και η σιωπή λογίζεται ως αποδοχή, τότε οι σφαίρες βρίσκουν πιο εύκολα στόχο. Η δημοκρατία δεν έχει την πολυτέλεια να είναι αδιάφορη. Οφείλει να απαντήσει όχι μόνο στους δολοφόνους με τον νόμο, αλλά και στους ψηφιακούς τους χειροκροτητές με την αλήθεια.
Γιατί το πραγματικό στοίχημα δεν είναι αν θα υπάρξουν κι άλλα χτυπήματα, αυτά η Ιστορία δείχνει ότι θα υπάρξουν. Το κρίσιμο είναι αν θα αφήσουμε το μίσος να ριζώσει μέσα μας, να γίνει κανονικότητα. Αν αποτύχουμε εκεί, τότε δεν θα μας έχει νικήσει η σφαίρα, αλλά το like.
