Για ακόμη μια φορά, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μετατρέπεται σε πεδίο σύγκρουσης, όχι εξαιτίας κάποιου κοινωνικού ξεσηκωμού, αλλά εξαιτίας μιας μικρής, φωνακλάδικης μειοψηφίας που σφετερίζεται τον δημόσιο χώρο στο όνομα ενός θολού αντικρατισμού. Την Τετάρτη, 30 Απριλίου, αναρχικές ομάδες προχώρησαν στην ανακατάληψη του λεγόμενου «Στεκιού Φυσικού»—του ίδιου χώρου που προοριζόταν για να γίνει βιβλιοθήκη. Ναι, βιβλιοθήκη: χώρος γνώσης, μελέτης και ελεύθερης πρόσβασης για όλους τους φοιτητές.
Αντί για βιβλία, όμως, το πανεπιστήμιο γέμισε καπνό από χημικά και πέτρες από κουκουλοφόρους. Αντί για φοιτητές που διαβάζουν, είδαμε πρόσωπα καλυμμένα να πετούν αντικείμενα στις αστυνομικές δυνάμεις. Και όλα αυτά στο όνομα κάποιας επανάστασης που δεν έρχεται ποτέ, αλλά φροντίζει να καταστρέφει, να τρομοκρατεί και να κρατά ομήρους όσους θέλουν απλώς να σπουδάσουν.
Η αριστερά που ανέχεται ή και ενθαρρύνει τέτοιες ενέργειες—όχι στο σύνολό της, αλλά η γνωστή της μειοψηφία—φέρει ευθύνη. Όχι μόνο γιατί υπονομεύει την ουσία του δημόσιου πανεπιστημίου, αλλά και γιατί δίνει επιχειρήματα σε όσους ζητούν τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα του. Ποιος θέλει να σπουδάσει σε ιδρύματα που θυμίζουν εμπόλεμη ζώνη;
Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι ιερό. Το δικαίωμα όμως στη βία, στην κατάληψη δημόσιου χώρου και στην παρεμπόδιση της εκπαιδευτικής λειτουργίας δεν είναι. Δεν είναι «αντίσταση». Είναι τραμπουκισμός. Και όσο η κοινωνία και η πολιτεία ανέχονται αυτόν τον τραμπουκισμό στο όνομα της πολιτικής ορθότητας ή της «δημοκρατικότητας», το πανεπιστήμιο θα παραμένει φυλακισμένο—όχι από την καταστολή, αλλά από εκείνους που νομίζουν ότι το έχουν ιδιοκτησία τους.
