Οι συζητήσεις για τη δημιουργία νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα γίνονται «ερήμην» του. Το είπε ο ίδιος, λένε, σε έναν φοιτητή στη Σορβόννη, όπου πήγε να μιλήσει μετά το Χάρβαρντ και στο πλαίσιο του rebranding, το οποίο ουδείς έχει καταλάβει πως ακριβώς γίνεται.
Ο φοιτητής, λέει, είχε… αγωνία. Μεγάλη αγωνία για το τι θα γίνει στην Ελλάδα. Από τα συμφραζόμενα εμφανίστηκε… θαυμαστής του πρώην πρωθυπουργού, σαν αυτούς που τον σταματούσαν στον δρόμο το 2023 πριν από τις εκλογές και του έλεγαν ότι θα αναλάβει την εξουσία για να διώξει την «κακιά δεξιά» και φυσικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το θέμα όμως είναι άλλο. Το θέμα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας κάνει… πλακίτσα στους συντρόφους του που προσπαθούν να καταλάβουν τους «χρησμούς» του για να δουν και αυτοί τι θα κάνουν. Διότι κάποιοι θέλουν διακαώς να τον ακολουθήσουν μήπως και σώσουν τις βουλευτικές θέσεις τους ή μήπως αποκτήσουν βουλευτικές θέσεις. Υπάρχουν και κάποιοι που ξέρουν ότι δεν θα βρεθούν δίπλα του –εάν κάνει το κόμμα– και ξορκίζουν το γεγονός ετοιμάζοντας τα… βέλη τους για τον πρώην αρχηγό τους.
Ο βουλευτής Πειραιά έχει αφήσει εδώ και μήνες να κυκλοφορούν όλα τα σενάρια που διαρρέουν από ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Και όχι απλά τα έχει αφήσει, αλλά με τις τοποθετήσεις του τα συντηρεί και με το παραπάνω. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το κάνει για να πουλήσει το βιβλίο του και τα όσα σε αυτό καταγράφει. Μόνο που δεν είναι έτσι και δεν είναι απλό.
Άλλωστε στο βιβλίο θα καταγράφει την «αλήθεια του» –διότι, ως γνωστόν, υπάρχουν πολλές αλήθειες– οπότε όποιος το διαβάσει θα αποφασίσει αν πιστεύει τα γραφόμενα ή όχι. Αν τώρα τα χώνει στους συντρόφους, θα είναι ένα ακόμη μήνυμα. Καθώς και αν προχωρήσει σε αποχώρηση από το κόμμα και παράδοση της έδρας, όπως επίσης ακούγεται και γράφεται.
Και πάλι όμως το θέμα είναι ότι η συζήτηση δεν γίνεται «ερήμην» του όπως λέει. Γιατί; Διότι θα μπορούσε να την κλείσει. Με οποιονδήποτε τρόπο –είτε επιβεβαιώνοντας είτε διαψεύδοντας– θα μπορούσε να την κλείσει και να σταματήσει αυτή η συζήτηση για να πάει και το κόμμα που ίδρυσε παρακάτω. Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάποια ελπίδα στο πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί, αλλά τουλάχιστον θα είχε ένα σαφές πεδίο στα εσωκομματικά του.
Αδιάφορο για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, βέβαια, αλλά –όπως και να το κάνεις– όταν ένας πρώην αρχηγός κόμματος συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο στους συντρόφους του λέει πολλά. Και για το παρελθόν και για το μέλλον (του).
