Στη Βαβέλ της αντιπολίτευσης υπάρχει μία ήδη διαμορφωμένη σταθερά.
Με τις όποιες νέες παραμέτρους, που διαμορφώνονται από την ενδεχόμενη ίδρυση νέου κόμματος από τον Αντώνη Σαμαρά μέχρι τα πολυσυζητημένα κινήματα Τσίπρα και Καρυστιανού, εκείνο που κυριαρχεί είναι ο άκριτος λαϊκισμός, η μπαχαλοποίηση και ο εμπρηστικός, δήθεν αντισυστημικός πολιτικός λόγος που διχάζει, διαιρεί και τραυματίζει την ελληνική κοινωνία μέσα σε μία ρευστή και ασταθή διεθνή γεωπολιτική πραγματικότητα.
Με βασικούς πυλώνες τους εκφραστές των άκρων –Βελόπουλο και Κωνσταντοπούλου– η αντιπολίτευση παραπέμπει σε ένα σκοτεινό πολιτικό νεφέλωμα, πνιγηρό για την πολιτική ατμόσφαιρα και τον δημόσιο βίο της χώρας.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πιθανότητες επιβίωσης έχουν μικρά ή μικρομέγαλα κόμματα χωρίς καμία προοπτική στιβαρής διακυβέρνησης, ενώ η όποια δυναμική αναπτυχθεί δείχνει να εξαντλείται στη διαμάχη για τον… καλύτερο του χωριού. Για το ποιος θα διαφεντεύσει την αυτοαποκαλούμενη αντισυστημική αντιπολίτευση.
Σε αυτό το σκηνικό ποντάρουν οι… δοκιμασμένοι εκπρόσωποι του λαϊκισμού και της τοξικότητας με τις προσωπικές επιθέσεις, τις αγοραίες εκφράσεις, την εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου, τις χυδαιότητες, τις κοκορομαχίες και τους κατινισμούς να κυριαρχούν.
Στο κομμάτι εκείνο όπου ανθούν οι «αδιάφθοροι», οι «εθνικοί εισαγγελείς», οι «δήμιοι», οι «ιεροκήρυκες», οι «εθνικοί χωροφύλακες» και οι θεωρίες συνωμοσίας. Με απώτερο, ενδεχομένως, στόχο την ακυβερνησία και το χάος.
Στις παρυφές του άντρου του νεολαϊκισμού, των νεοαγανακτισμένων και των αντισυστημικών, όπου ανεμίζουν τα λάβαρα η Κωνσταντοπούλου, ο Βελόπουλος και οι συν αυτοίς, βρίσκονται χαμένοι, χωρίς πυξίδα το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ με τα… υπόλοιπά του και ο Αλέξης Τσίπρας.
Κάπου εκεί διαμορφώνεται και μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα για ένα… νέο κίνημα πολιτών, το οποίο στο όνομα της μνήμης των νεκρών στα Τέμπη θα διεκδικήσει δικαιοσύνη, χρηστή διακυβέρνηση και διαφάνεια. Με τη Μαρία Καρυστιανού στην πρώτη γραμμή, όπως δήλωσε η ίδια. Και την Κωνσταντοπούλου, τον Βελόπουλο και τον Τσίπρα να παίρνουν θέση στα χαρακώματα. Γιατί όλοι αυτοπαρουσιάζονται στην ελληνική κοινή γνώμη ως νέοι σωτήρες.
Θέμα έντονης συζήτησης τις τελευταίες ώρες είναι τα επικείμενα πολιτικά σχέδια Καρυστιανού.
«Ο πολίτης πρέπει να μιλήσει για τα δικαιώματά του και από την άποψη ότι οι πολιτικοί κάνουν ό,τι θέλουν στη χώρα. Αυτό θα αλλάξει με αλλαγή του πολιτικού συστήματος, το υπάρχον είναι τόσο σαθρό που θέλει γκρέμισμα και να χτιστεί ξανά από την αρχή. Θεωρώ ότι με την κινητοποίηση των πολιτών θα προκύψει κάτι μέσα από την κοινωνία που θα λειτουργεί υπέρ της», είπε σε πρόσφατες τηλεοπτικές της συνεντεύξεις.
Επιβεβαιώνοντας μετά από μήνες τα όσα είχε αποκαλύψει ο πρώην γραμματέας Σχεδιασμού της ΝΔ, Νίκος Καραχάλιος, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο νέου κόμματος καθώς και το να ηγείται αυτού του κόμματος. Απορρίπτει, δε, κατηγορηματικά την προοπτική συνεργασίας με ένα κόμμα Τσίπρα ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα έχει στοιχεία και αναφορές στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Σε ερώτηση για το αν το κίνημα πολιτών θα πάρει τη μορφή κόμματος, η Μαρία Καρυστιανού είπε: «Πιθανότατα ναι, αν ολοκληρωθεί σωστά, αν βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι, βεβαίως και θα βγει, και καλά θα κάνει να βγει γιατί πρέπει να έχουμε κάτι να ψηφίσουμε. Μια εναλλακτική που θα είναι τελείως διαφορετική από τις υπόλοιπες».
Όσο για το ενδεχόμενο να είναι η ίδια μπροστάρισσα απάντησε: «Το πόσο μπροστά δεν ξέρω πώς το εννοούμε, είμαι στην πρώτη γραμμή με άλλους ανθρώπους που προσπαθούμε να το οργανώσουμε αυτό το κίνημα».
Η πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών αποκαλύπτει τώρα ότι οργανώνεται κίνημα με την προοπτική ενός κόμματος «αντισυστημικού, με “άφθαρτους” και όχι με προσάρτηση στελεχών από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό», ενώ όλη την προηγούμενη περίοδο «έχτιζε», καθώς φαίνεται κινηματικό και πολιτικό προφίλ. Στις 24 Ιουλίου, ημέρα της Γιορτής της Δημοκρατίας, ήταν σε εκδήλωση στα Χανιά, μετά από πρόσκλησή της στο fb.
Κατά καιρούς, μετά από εκείνο το πρώτο βροντερό «παρών» στις 2 Φεβρουαρίου του 2025, που έδωσαν μαζικά οι πολίτες, με τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την τραγωδία των Τεμπών, στον Τύπο διαρρέουν αποσπασματικά θρύλοι της πολιτικής της επικοινωνίας. Όπως το βιντεάκι με τη «μαμά- Μαρία Μέλισσα… τη μαμά των Τεμπών».
Αυτήν τη φορά οι πλατείες γεννούν ένα υπερκομματικό φαινόμενο, με μπροστάρισσα τη Μαρία Καρυστιανού. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν ποσοστά έως και 25% και τα αντιπολιτευτικά ντεσιμπέλ ανεβαίνουν, με αιχμή την πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία.
Στο ιδιότυπο λούνα παρκ των κομμάτων της αντιπολίτευσης η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει ανεβοκατέβει πολλές φορές μέχρι σήμερα στη… ρόδα. Με σημεία αναφοράς τα Τέμπη, το παράνομο φορτίο και τη δήθεν συγκάλυψη εκτοξεύθηκε δημοσκοπικά για να αρχίσει να ξεφουσκώνει, όταν κατέρρευσαν οι θεωρίες του ξυλολίου και να ξαναπαίρνει την ανιούσα με τους «Φραπέδες» και τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Προνομιακό ακροατήριό της, οι νέοι. Λίγο θυμωμένοι, λίγο αγριεμένοι, λίγο τσαμπουκάδες, να φλερτάρουν με την αναστάτωση και την αναμπουμπούλα.
Για να απαντήσει, μάλιστα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην κριτική ότι ηγείται ενός μονοπρόσωπου και μονοθεματικού (σ.σ.: Τέμπη) κόμματος, που ανήλθε στις δημοσκοπήσεις λόγω της συγκυρίας, χρησιμοποίησε την τεχνολογία ΑΙ για να… συγκαλύψει στοιχεία βαθέως συντηρητισμού και λαϊκισμού.
Σε μία εκδήλωση, τον περασμένο Νοέμβριο στην Τεχνόπολη, δήθεν για να παρουσιάσει το ολοκληρωμένο πρόγραμμα του κόμματός της, παρουσίασε και πάλι τον εαυτό της. Τη σκληρή… αμαζόνα της πολιτικής που «δεν κοιτάζει ούτε δεξιά ούτε αριστερά, παρά μόνο μπροστά». Εμφανίστηκε στη γιγαντοοθόνη ως γιατρός, ως πυροσβέστης, ως οικονομολόγος, ως φαντάρος το ’40, ως εργάτρια, ως αρχαία Ελληνίδα, ως ψαράς, ως αθλήτρια και σε πολλούς άλλους ευφάνταστους ρόλους…
Ωστόσο, η Κωνσταντοπούλου, παρά τις πρωτότυπες καμπάνιες, έχει μάλλον πολλούς λόγους να ανησυχεί από την… πολιτικό Καρυστιανού, καθώς η βασική δεξαμενή των ψηφοφόρων της βρίσκεται στους «εξαγριωμένους» από την εθνική τραγωδία στα Τέμπη.
Πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι πιθανότατα τη μεγαλύτερη ζημιά από το όποιο εγχείρημα της Καρυστιανού θα την υποστεί ο Κυριάκος Βελόπουλος, o οποίος «πυροβολούσε» καθημερινά με τη θεωρία του ξυλολίου και των χαμένων βαγονιών στα Τέμπη και δεν αρνήθηκε ποτέ το ανερμάτιστο, παραληρηματικό παρελθόν του. Όταν ήταν ο… εκλεκτός ταχυδρόμος των επιστολών του Ιησού και διακομιστής θαυματουργών βοτάνων και αλοιφών.
Ο Βελόπουλος, που ξεσπαθώνει μονίμως επί υπαρκτών και ανύπαρκτων στην πραγματικότητα στοιχείων για το τραγικό δυστύχημα. Εάν μάλιστα επιβεβαιωθούν και οι πληροφορίες ότι το κόμμα Νατσιού (Νίκη), ο βασικός ανταγωνιστής του που έχει στενή σχέση με εκκλησιαστικούς κύκλους, είναι αρωγός στον σχηματισμό του νέου κινήματος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Βελόπουλος θα πρέπει να δώσει μάχη για να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους στην Ελληνική Λύση.
Με όχημα το βιβλίο του, την «Ιθάκη», και τις οδηγίες των Γάλλων συμβούλων του για τα στάδια και τις τεχνικές του rebranding, ο Αλέξης Τσίπρας επενδύει στο νέο του προφίλ και ευελπιστεί να αποφύγει την Ωγυγία και την πολιτική αιχμαλωσία, με την οποία τον απειλεί ένα ενδεχόμενο κόμμα Καρυστιανού.
Τσίπρας, ένας φέρελπις λογοτέχνης και ένας ώριμος πολιτικός, που φιλοδοξεί να σώσει την Ελλάδα! Καλεί την κοινή γνώμη να αφήσει στη λήθη την πραγματικότητα της πενταετούς διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τα οδυνηρά αποτελέσματα για τη χώρα και τους πολίτες, και να μαγευτεί και πάλι από την μπαλκονάτη, φτιασιδωμένη με ιδεολογήματα και αριστεροσύνες, λαϊκίστικη ρητορική του. Να καμωθεί ότι ξεχνάει τα ψεύδη και να παπαγαλίσει νεόκοπες αλήθειες ξεφυλλίζοντας την «Ιθάκη».
Αυτοπροβάλλεται ως περσόνα που μοιράζεται μαζί με τον λαό την αναγκαιότητα επιστροφής στην πολιτική. Υποστηρίζει ότι το βιβλίο του έχει χαρακτήρα «κάθαρσης, αυτοκριτικής, αυτογνωσίας και επαναπροσέγγισης της αλήθειας και των γεγονότων, με αντικειμενικότητα».
Το νέο του κατόρθωμα πίσω από τις γραμμές; Ο Τσίπρας έγινε ιστορικός του εαυτού του. Το συγγραφικό του έργο, ωστόσο, εμφανίζει αστοχίες αντίστοιχες με την πολιτική του πορεία. Τι εννοεί ο… συγγραφέας όταν λέει ότι «το Grexit δεν το γλιτώσαμε το ’15. Το γλιτώσαμε και το ’15, το γλιτώσαμε το ’16, το γλιτώσαμε και το ’17»; Και τι σημαίνει ότι η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου το 2019 ήταν «χαμένη ευκαιρία για τη χώρα»; Μήπως ότι οι Έλληνες αυτοκτόνησαν ή μήπως την επιβεβαίωση των στίχων «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»;
Πάντως, η επιλογή του τίτλου «Ιθάκη» ίσως και να αποδειχτεί σωτήρια. «Η Ιθάκη δεν είναι προορισμός, είναι ένα αέναο ταξίδι». Κάτι σαν τον σοσιαλισμό, έτσι όπως τον ορίζει ο πατερούλης Τσίπρας: «Όσο πηγαίνεις προς τα εκεί τόσο απομακρύνεται – σαν τον ορίζοντα».
