Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε στο Vidcast «Θα σας ειδοποιήσουμε» για δύο Ελλάδες.
Δύο διαφορετικές Ελλάδες, που αποτυπώνονται στην εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του προέδρου του Eurogroup και σε αυτή του ΟΠΕΚΕΠΕ και του επονομαζόμενου «Φραπέ», ενός εκ των εμπλεκομένων στην υπόθεση των επιδοτήσεων.
Η μία Ελλάδα αντικατοπτρίζει όσα έχουν γίνει και όσα γίνονται με τις μεταρρυθμίσεις, τις τομές και την ανάπτυξη της οικονομίας, που φέρνει σταθερότητα, θωράκιση της χώρας και ενίσχυση των εισοδημάτων των πολιτών με παράλληλη στήριξη της κοινωνικής συνοχής.
Η άλλη Ελλάδα, αυτή του «Φραπέ» και του κάθε φραπέ, είναι αυτή που πληγώνει και αυτή που αντικατοπτρίζει τις παθογένειες ετών ενός συστήματος και μιας νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε ακόμη και στη λογική τού δεν τρέχει τίποτα να πάρουμε τα χρήματα των... κουτόφραγκων.
Υπάρχουν όμως δύο Ελλάδες, δύο κόσμοι διαφορετικοί και στην πολιτική σκηνή. Η μία είναι αυτή που με πρόγραμμα και σχέδιο, με στόχους που μετριούνται σε απτά αποτελέσματα, φέρνουν τη μεγαλύτερη φορολογική μεταρρύθμιση και σειρά μέτρων μέσα από την αύξηση των εσόδων και την επιστροφή στους πολίτες του μερίσματος της ανάπτυξης.
Είναι αυτή που δίνει τις μάχες και αναγνωρίζει τα λάθη και τις όποιες αδυναμίες στον «πόλεμο» που είναι σε εξέλιξη με οτιδήποτε παλιό έρχεται να αποτελέσει εμπόδιο και να βάλει προσκόμματα στην αλλαγή σελίδας με γνώμονα το 2030.
Η άλλη Ελλάδα στην πολιτική σκηνή είναι αυτή που αντιπολιτεύεται με τον... φραπέ. Καθήμενη στον καναπέ των εύκολων λύσεων, λειτουργεί όπως οι επικριτές των πληκτρολογίων και μετατρέπεται σε τρολ που αναμεταδίδει θεωρίες συνωμοσίας, fake news και ανέξοδες υποσχέσεις. Και η οποία αναζητεί διαρκώς αφηγήματα προκειμένου να αντιπολιτευτεί χωρίς να χρειαστεί να καταθέσει προγράμματα και εναλλακτικές λύσεις.
Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2026 αποτύπωσε αυτή την εικόνα. Από την Παρασκευή το απόγευμα, ο αντιπολιτευτικός λόγος επικεντρώθηκε στον ΟΠΕΚΕΠΕ και τα αγροτικά μπλόκα σε μια προσπάθεια να εμφανιστούν οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης ως υποστηρικτές των διαμαρτυρόμενων ρίχνοντας διαρκώς νερό στον μύλο μιας δικαιολογημένης, εν μέρει, αγανάκτησης.
Αρκεί να σημειωθεί ότι κανένας εκπρόσωπος κόμματος της αντιπολίτευσης δεν βγήκε να τοποθετηθεί επικριτικά σε αιτήματα όπως, για παράδειγμα, η κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας ή ακόμη περισσότερο για τη μη μεταφορά του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ.
Λένε σε όλα «ναι» αρκεί να είναι αρεστοί, όπως συμβαίνει σε κάθε κλάδο που αντιδρά. Αν γινόταν πράξη αυτό που είπε φέρ’ ειπείν ο Νίκος Ανδρουλάκης, δηλαδή να δώσουμε και απ’ αυτά που δεν έχουμε, μπορεί άνετα να σκεφτεί κανείς πού μπορεί να οδηγήσει. Το ζήσαμε όλοι για μια δεκαετία.
Από εκεί και πέρα, στο σύνολό τους οι επικεφαλής της αντιπολίτευσης και τα στελέχη ανάλωσαν τον χρόνο των ομιλιών τους σε μια καταστροφολογία που εμφανίζει την Ελλάδα διαλυμένη, τους Έλληνες να πεινάνε και τα πάντα διαλυμένα.
Το καλό είναι πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποτυπώνεται στην καθημερινότητα. Το βλέπουν όλοι εντός και εκτός Ελλάδας, που έχουν τη χώρα ως παράδειγμα προς μίμηση.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
