Η εκλογή του Ζοζέφ Αούν ως νέου προέδρου του Λιβάνου, μετά από δύο και πλέον χρόνια κενού εξουσίας, δημιουργεί νέα δεδομένα που αφορούν άμεσα τα συμφέροντά μας.
Για πρώτη φορά, ο νέος πρόεδρος εκλέγεται χωρίς την παρέμβαση Συρίας και Ιράν και ύστερα από συντονισμένες ενέργειες των ειδικών απεσταλμένων, Ζαν λε Ντριάν και Άμος Χοχστάιν, οι οποίοι είχαν τη στήριξη Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ και με τις κινήσεις τους μπόρεσαν να κάμψουν τις αντιδράσεις της αποδυναμωμένης Χεζμπολάχ.
Ο Αούν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης μεγάλου μέρους των Λιβανέζων και, κυρίως, χριστιανών, σουνιτών και Δρούζων, ενώ η στήριξη που έχει τόσο από το εσωτερικό, όσο και από το εξωτερικό, δημιουργεί ελπίδες ότι α μπορέσει να κάνει πράξη τη δέσμευση-μήνυμα στη Χεζμπολάχ, ότι στη χώρα μόνο ο στρατός μπορεί να φέρει όπλα.
Με τον τρόπο αυτό θα υπάρξει μόνιμη ειρήνη με το Ισραήλ, εφαρμόζοντας επί της ουσίας το ψήφισμα 1701 του ΟΗΕ, το οποίο όριζε ότι μόνο ο στρατός του Λιβάνου και οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ μπορούν να αναπτύσσονται στα σύνορα της χώρας με το Ισραήλ και να περιπολούν στην ουδέτερη Μπλε Γραμμή.
Να θυμίσουμε ότι ο Αούν, ως αρχηγός του λιβανέζικου στρατού, το 2017 εκδίωξε τους μαχητές του ISIS και του Μετώπου Αλ Νούσρα (παρακλάδι της Αλ Κάιντα) από τον Ανατολικό Λίβανο.
Όμως η εκλογή Αούν είναι ένα καλό νέο και για μας. Ο Κύπριος πρόεδρος, Νίκος Χριστοδουλίδης, ήταν ο πρώτος δυτικός ηγέτης που υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της χώρας μέσω της ΕΕ. Μια κίνηση που μας δίνει την ευκαιρία να μπλοκάρουμε την προσπάθεια της Τουρκίας να βάλει «πόδι» στον Λίβανο.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι η δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την επικύρωση από τη Βουλή του Λιβάνου της συμφωνίας καθορισμού ΑΟΖ με την Κύπρο, η οποία εκκρεμεί από το 2007. Εκκρεμότητα που γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη με τις κινήσεις της Άγκυρας να υπογράψει, με το νέο καθεστώς της Δαμασκού, συμφωνία καθορισμού ΑΟΖ στη βάση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου.
