Μπορεί το σχέδιο του Τραμπ για μετατροπή της Γάζας σε «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής» να συναντά διεθνείς αντιδράσεις και να ακούγεται ανεφάρμοστο, ταυτόχρονα όμως βάζει στο τραπέζι το ζήτημα της αλλαγής του χάρτη της Μέσης Ανατολής, σχέδιο που –εν πολλοίς– έχει αρχίσει να υλοποιείται!
Και αυτό συμβαίνει επειδή ήδη η χώρα για την οποία ο Κίσινγκερ έλεγε ότι «δεν μπορείς να κάνεις ειρήνη στη Μέση Ανατολή χωρίς τη Συρία» μέσα σε ελάχιστες ημέρες «βαλκανιοποιήθηκε», δηλαδή, επί της ουσίας, διαμελίστηκε!
Με ποιο τρόπο;
- Οι ισλαμιστές υπό τον Μοχάμεντ αλ Σιάρα, που εκδίωξαν τον Ασαντ, ελέγχουν την Κεντρική Συρία –από το Χαλέπι έως τη Δαμασκό– και η περιοχή αυτή θα μπορούσε να είναι το πρόπλασμα ενός σουνιτικού «κράτους» στη Συρία.
Ενα δεύτερο «κράτος» μπορεί να είναι στην περιοχή από τη Λατάκεια έως την Ταρσό, όπου κατοικούν στην πλειονότητά τους μουσουλμάνοι Αλαουίτες και χριστιανοί (ελληνορθόδοξοι, μαρωνίτες και καθολικοί).
Νότια, στα υψίπεδα του Γκολάν και στο όρος Χερμόν, κυριαρχούν οι Δρούζοι, οπαδοί μιας μονοθεϊστικής θρησκείας με στοιχεία από τον σιιτικό κλάδο του Ισλάμ, τον χριστιανισμό, τον ζωροαστρισμό, τον μανιχαϊσμό και την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, οι οποίοι διατηρούν πολύ καλές σχέσεις με το Τελ Αβίβ και καθόλου καλές με τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς. Θα μπορούσαν λοιπόν να αποτελέσουν μια άλλη «κρατική οντότητα». Η οποία, μάλιστα, θα ήταν μια «buffer zone» μεταξύ του Ισραήλ και των ισλαμιστών της Δαμασκού.
Τέλος, στα βορειοανατολικά της Συρίας, κοντά στον Ευφράτη ποταμό, οι Κούρδοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ακόμα «κράτος», με την προϋπόθεση ότι ο Τραμπ δεν θα τους «πουλήσει» για δεύτερη φορά και το Ισραήλ θα συνεχίζει να τους στηρίζει.
Ετσι, με δεδομένο:
- ότι οι πρόσφατες αναφορές Τραμπ για τη Γάζα δεν είναι «λόγια του αέρα», αλλά τις εννοεί (και μέχρι στιγμής η πολιτική πρακτική του έχει δείξει πως ό,τι έχει πει, όσο ακραίο και αν έχει ακουστεί, το εννοεί)
- ότι το εσωτερικό της Συρίας είναι ένα κατακερματισμένο τοπίο
- και ότι οι εθνοτικές και θρησκευτικές διαφορές και στον Λίβανο δημιουργούν διαλυτικές συνθήκες στη χώρα, πλέον μπορούμε, δυστυχώς, να μιλάμε για «βαλκανοποίηση» όχι μόνο της Συρίας αλλά της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής!
