Η Κεντροαριστερά υποτίθεται ότι είναι ένας μετριοπαθής χώρος που μπορεί να χαρακτηριστεί ότι είναι συνώνυμη της σοσιαλδημοκρατίας ή αλλιώς του δημοκρατικού καπιταλισμού, που πρόσφατα επανέφερε στο προσκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας. Ουσιαστικά στην Ελλάδα είναι ένα εφεύρημα προκειμένου να ωραιοποιηθεί η Αριστερά με το πρόθεμα του Κέντρου.
Αυτό το αφήγημα έχει πλέον τελειώσει. Και όποιοι περίμεναν ως… μεσσία τον Αλέξη Τσίπρα για να το αναβιώσει μετά την απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη από το... ταμείο, πήγαν κουβά. Η ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου του στην παράσταση στο Θέατρο Παλλάς, τα όσα λένε οι… κύκλοι του και τα όσα ο ίδιος αναπαράγει δείχνουν πως όχι απλά δεν έχει αλλάξει, αλλά ότι τείνει να γίνει και χειρότερος.
Τον ξεμπροστιάζουν οι σύντροφοί του και ο ίδιος αντιπαρατίθεται με αυτούς. Ούτε με την ιστορία ούτε και με την κυβερνώσα παράταξη που παρακολουθεί τις εξελίξεις έχοντας κυρίαρχο ρόλο και λόγο στον χώρο του Κέντρου μέσω της παρουσίας και της διείσδυσης που καταγράφει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη πάει όλο και πιο… αριστερά. Στη ρητορική και την πολιτική τακτική. Είναι λες και διαγκωνίζεται με τον Αλέξη Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αναζητώντας και διεκδικώντας ψήφους σε μια δεξαμενή ψηφοφόρων που αρέσκονται στην ένταση, την καταγγελία και την πεζοδρομιακή λογικής της αντίδρασης.
Το ΠΑΣΟΚ τείνει να μετατραπεί σε μια… συλλογικότητα. Δείχνει να επιχειρεί να πείσει πως η λέξη Κίνημα στον τίτλο του μπορεί τώρα να αναβιώσει σε μια διαμάχη που έχει λήξει προ καιρού. Το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» ακούγεται και στο ΠΑΣΟΚ, και στον ΣΥΡΙΖΑ και στις βιβλιοπαρουσιάσεις του Αλέξη Τσίπρα. Η τοξικότητα και ο λαϊκισμός κυριαρχούν.
Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ με τα μπλόκα των αγροτών. Όποιος έχει καταλάβει τη θέση του αρχηγού και των στελεχών μπορεί να δηλώσει άνετα ότι έχει καταλάβει πώς τετραγωνίζεται ο κύκλος. Είναι με τον… άνθρωπο, συγγνώμη με τον αγρότη, με τα δίκαια αιτήματά του και με τους αγώνες του. Αυτά.
Το πρόβλημα είναι όπως το περιέγραψε ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Το ΠΑΣΟΚ άφησε το κέντρο, δοκίμασε την κεντροαριστερά και έχει βρεθεί αριστερά συμπορευόμενο με ΣΥΡΙΖΑ και Ζωή Κωνσταντοπούλου. Χώρος υπάρχει, απλά ο Αλέξης Τσίπρας αδυνατεί να τον καταλάβει λόγω εμμονών και κυρίως λόγω αδυναμίας να κατανοήσει πώς μπορεί να προσεγγίσει τους μετριοπαθείς πολίτες. Αυτοί είναι «ταξικοί εχθροί» και αυτό δύσκολα αλλάζει μέσα στον άνθρωπο.
Το θέμα είναι ότι όλοι πάνε αριστερότερα. Αναζητούν την οργή και την αρνητική ψήφο. Αναζητούν την εύκολη λύση της αγανάκτησης αφού αδυνατούν να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα, μια εναλλακτική λύση που να συνδέεται με τη χώρα και τους πολίτες της. Οπότε πάνε όλοι αριστερότερα και… βλέπουνε.
