Τα ήθελαν και τα έπαθαν θα πει κανείς. Πήγαν στην παρουσίαση του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα και βρέθηκαν στον εξώστη να χειροκροτούν τον άνθρωπο που τους ανακοίνωσε το πολιτικό τους τέλος. Τους εξέθεσε, τους χλεύασε και αυτοί συνεχίζουν σαν να μη συνέβη τίποτα.
Υπάρχει, λέει, εκνευρισμός στα γραφεία της Κουμουνδούρου όπου εδρεύει ο ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου και ενόχληση στη Νέα Αριστερά, κυρίως όμως από αυτούς που δεν πήγαν και που δεν θέλουν να ακούν για Αλέξη Τσίπρα, πιστεύοντας πως ο πρόεδρός τους ακολουθεί τη δική του πορεία όπως και κάποιοι από τους συντρόφους τους.
Και άντε να δεχθούμε ότι δεν μπορούσαν να μην πάνε. Πρώην πρόεδρός τους είναι ο Τσίπρας και ίσως να μην τους ήξερε κανείς αν δεν υπήρχε. Ως εδώ καλά. Όμως όταν άρχισε να τους τα χώνει, να τους λέει ανίκανους και να ανακοινώνει το τέλος των –αυτοαποκαλούμενων– προοδευτικών κομμάτων γιατί έμειναν; Σε αυτούς απευθυνόταν ο πρώην πρόεδρός τους. Γι’ αυτούς και γι’ άλλους βέβαια έλεγε ότι δεν κάνουν αντιπολίτευση και ότι δεν κάνουν για αντιπολίτευση.
Όμως έμειναν χαμογελώντας και χειροκροτώντας τον άνθρωπο που του έδειχνε διαρκώς τον δρόμο της εξόδου ή της εισόδου, αλλά χωρίς λόγο ύπαρξης. Κάτι σαν αυτό που λένε οι ιερείς στις ταινίες όταν τελειώνουν την τελετή του γάμου. Δηλαδή όποιος έχει κάτι να πει ας το πει τώρα, διαφορετικά ας σωπάσει για… πάντα.
Μετά από αυτήν την καζούρα που τους επιφύλαξε ο πρώην, νυν και αεί αρχηγός τους ο Σωκράτης Φάμελλος και ο Αλέξης Χαρίτσης συνέχισαν λες και δεν συνέβη τίποτα. Έκαναν ομιλίες, έδωσαν συνεντεύξεις, πήγαν στη Βουλή και όλα καλά. Το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να τους πάρει σοβαρά αυτούς και τους συντρόφους τους. Ποιος θα κάτσει ν’ ακούσει τι λένε και γιατί. Ποιος για παράδειγμα ψηφοφόρος θα πει σε μια επόμενη δημοσκόπηση ότι θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ ή Νέα Αριστερά ξέροντας πως σύντομα θα πάψουν να υπάρχουν.
Οι ίδιοι τελείωσαν τα κόμματά τους εμφανιζόμενοι να έχουν το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Υλοποιούν απλά τις οδηγίες του απαγωγέα τους, τον οποίο ακολουθούν πιστά εξαρτώμενοι πλήρως από τις διαθέσεις του.
