Στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, η φοιτητική ιδιότητα είχε μετατραπεί από προνόμιο σε παγίδα. Πίσω από την επίφαση της «ακαδημαϊκής ελευθερίας» και της «πολιτικής φοιτητικής ταυτότητας» κρύφτηκαν γενιές νέων που έμειναν εγκλωβισμένοι σε μία ιδιότυπη ακαδημαϊκή στασιμότητα. Οι περίφημοι «αιώνιοι φοιτητές» δεν ήταν αστείο. Ήταν τραγωδία. Για τις οικογένειές τους, για τα πανεπιστήμια, για την ίδια την έννοια της Δημόσιας Εκπαίδευσης.
Το νέο νομοθετικό πλαίσιο που θέτει χρονικά όρια στη διάρκεια των σπουδών δεν είναι τιμωρητικό. Είναι λυτρωτικό.
Γιατί έρχεται να αποκαταστήσει μια βασική αρχή: ότι το Πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος αναμονής. Είναι χώρος δημιουργίας, γνώσης, προοπτικής. Και δεν μπορεί να παραμένει ανοιχτός επ’ αόριστον σε κάποιον που έχει αποφασίσει -ή αναγκαστεί- να παραιτηθεί από τον στόχο της αποφοίτησης.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: το νομοσχέδιο δεν πετάει έξω τον φοιτητή που δυσκολεύεται. Δεν τιμωρεί τον εργαζόμενο νέο ή τη μητέρα φοιτήτρια. Δίνει, αντίθετα, επαρκή χρόνο και προβλέπει εξαιρέσεις και ευελιξία για όσους πραγματικά έχουν λόγο. Αυτό που σταματά είναι η αδιαφορία, ο εφησυχασμός, ο παραλογισμός μιας διαρκούς «εγγραφής» χωρίς σπουδές.
Όσοι εναντιώνονται στη ρύθμιση, κρύβονται πίσω από μια ψευδοπροοδευτική ρητορική που νοσταλγεί το παρελθόν. Ξεχνούν όμως ότι κάθε θέση που κρατά ένας ανενεργός φοιτητής, είναι μια χαμένη ευκαιρία για κάποιον άλλον. Ότι κάθε πτυχίο που δεν απονέμεται, είναι ένα κεφάλαιο που λιμνάζει. Και πως κάθε χρονιά που περνά χωρίς στόχο και πρόοδο, είναι βάρος για τον ίδιο τον φοιτητή, και ντροπή για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Η Νέα Δημοκρατία δεν επιδιώκει να αποκλείσει. Επιδιώκει να ενεργοποιήσει. Όχι να τιμωρήσει, αλλά να εμπνεύσει. Και κυρίως: να αποδώσει δικαιοσύνη. Διότι δεν είναι δίκαιο να πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος επί δεκαετίες για προγράμματα σπουδών που δεν ολοκληρώνονται ποτέ. Δεν είναι δίκαιο να απαξιώνεται το πτυχίο κάποιου που ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ώρα του, επειδή το σύστημα δίνει την εντύπωση πως «όλοι είναι φοιτητές».
Ήταν καιρός, λοιπόν, να μπει ένα πλαίσιο. Όχι αυστηρό. Όχι άκαμπτο. Αλλά σαφές.
Γιατί μόνο μέσα από την ευθύνη γεννιέται η ελευθερία. Και μόνο μέσα από την οργάνωση ξανακερδίζουμε την πίστη στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο - ως χώρο όχι μόνο αντίστασης, αλλά και εξέλιξης, δημιουργίας, αριστείας.
