Κι όμως το τελευταίο αποκούμπι της αντιπολίτευσης –αλλά και όσων θέλουν να φύγει από την ηγεσία της χώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης– είναι η οργή. Ένα νέο κύμα αγανακτισμένων ανάλογο του 2011, αλλά αυτήν τη φορά χωρίς συγκεκριμένη αιτία αφού τα διλήμματα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» τελείωσαν προ πολλού και, αν μη τι άλλο, η οικονομία αναπτύσσεται, νέες θέσεις εργασίες δημιουργούνται, νέες επενδύσεις έρχονται και αν δούμε και όσα γίνονται στην ενέργεια όχι απλά εκτινάσσονται αλλά θα συνεχίσουν να βλέπουν την Ελλάδα ως μια ασφαλή επένδυση.
Δεν λέει κανείς –και πρώτη η κυβέρνηση– ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, ορισμένα σοβαρά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός το τονίζει με κάθε ευκαιρία. Η ακρίβεια είναι ένα από αυτά. Μάλλον είναι το μεγαλύτερο από αυτά και λαμβάνονται μέτρα διαρκώς. Ας δούμε για παράδειγμα ότι ο πληθωρισμός των τροφίμων έχει μειωθεί σε σημείο που να είναι στην Ελλάδα εκ των χαμηλότερων.
Υπάρχουν και άλλα προβλήματα σε αυτήν τη χώρα. Το θέμα είναι ποιος μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Το… χάος; Μάλλον όχι. Η αντιπολίτευση; Μάλλον υπολείπεται και του χάους. Γι’ αυτό άλλωστε στις δημοσκοπήσεις οι πολίτες αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό. Μην ξεχνάμε ότι αντιμετώπισε στην 6ετή θητεία του κρίσεις που όμοιές τους δεν είχαν εμφανιστεί μην πούμε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πανδημία χαρακτηριστική, όπως και αυτή στην ενέργεια.
Οπότε από πού προκύπτει η οργή. Από τις… οργισμένες δηλώνεις του μόνιμα θυμωμένου Νίκου Ανδρουλάκη, ή από την προσπάθεια του Σωκράτη Φάμελλου να πείσει τον Αλέξη Τσίπρα να δεχθεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως συνιστώσα στο κόμμα που λέγεται ότι θα φτιάξει. Μήπως από τις προσπάθειες ακροδεξιών και ρωσόφιλων να δείξουν πως στην εξωτερική πολιτική η χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα και είναι… ενδοτική; Όλα αυτά χάθηκαν μέσα στις συμφωνίες για τις γεωτρήσεις και την ανάδειξη του γεωστρατηγικού ρόλου της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή.
Μήπως το κόμμα της οργής είναι αυτό των Τεμπών; Διότι με αυτά που αποκαλύφθηκαν τελευταία ακόμη και οι ίδιοι οι πρωτεργάτες μαζεύτηκαν. Οι δε αποκαλύψεις για τα fake news και τις θεωρίες συνωμοσίας που στήθηκαν ήταν καταιγιστικές μετά τις δύο μεγάλες πορείες του Φεβρουαρίου και του Ιανουαρίου και δεν είναι λίγοι αυτοί που συναισθηματικά κινούμενοι αισθάνθηκαν ότι εργαλειοποιήθηκαν από την αντιπολίτευση και κάποιους εξωγενείς παράγοντες.
Καλά τα περί οργής και αγανάκτησης, μόνο που περισσότερο έχουν να κάνουν με τα αφηγήματα που στήνονται παρά με τις διαθέσεις των πολιτών που, αν μη τι άλλο, και κρίση έχουν και βλέπουν τι ακριβώς γίνεται, κυρίως όμως βλέπουν το αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων, των τομών και των κυβερνητικών παρεμβάσεων. Με λάθη, ναι. Με μεγάλες παραλείψεις ναι, αλλά με αναγνώριση και προσπάθεια να διορθωθούν.
Τώρα η επιχείρηση αποδόμηση των θεσμών και ειδικά της Δικαιοσύνης πάντα πετύχαινε τον στόχο της. Ευτυχώς όμως πάντα υπήρξαν και εμπόδια για να προστατευθεί ένας εκ των πυλώνων της δημοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, η αίσθηση της μη απόδοσης δικαιοσύνης μπορεί να έχει βάση μόνο όταν αυτή αποδίδεται, όχι πριν.
